سینماروزان/حامد مظفری: برنامه “اکنون” از معدود برنامه های فرهنگی آرام بخش فضای وی‌او‌دی است و در نقطه مقابل آن تصور غلط که فقط با هیاهو می‌توان مخاطب داشت.
“اکنون” و قبل تر از آن “سپنج” که هر دو در فیلیمو عرضه شدند را می‌توان در امتداد نگاهی دانست که زمانی رادیوپیام در باکس شبانگاهی خود و با افرادی مثل حسین آهی، محمد صالح علا، فتح الله جوادی و… به دنبالش بود؛ آرام‌بخشی و در عین حال تغذیه فرهنگی مخاطبان.
سروش صحت در “اکنون” آن نگاه صلب و بسته رسانه ملی پسند در پرداخت به ادبیات با حضور مهمانان اغلب مطلوب رسانه ملی در “کتاب باز” را کنار گذاشته و سعی کرده فرهنگ و هنر را گسترده تر از انتشارات‌‌ی‌های حوالی کریمخان ببیند و نتیجه اش می‌شود برنامه هایی با حضور علیرضا قربانی و ایرج طهماسب که از همان ساعات ابتدایی وایرال می‌شوند.
صدالبته که برخی ژست های سیاسی را در اینجا هم می بینیم وقتی از شجریان حرف میزنند یا آن شاعری که تا آخر عمرش در حال اثبات تودهای نبودن(!) بود، که بدیهی است مشتری هم داشته باشد اما باز غلبه بر نوعی تنفس فرهنگی است.
همان قدر که کمدی های خالتوری چه در سینما و چه در تئاترهای مکتب گلریز می‌توانند مسکّن آلام روحی و جسمی باشند، تاک‌شوهای فرهنگی هم اگر بی قیقاژ بر سیاست و سیاست‌بازی تولید شوند قطعا می‌توانند آرامش‌بخش و در عین حال آموزنده باشند.
آنچه نیاز تاک‌شوهای مُسکّن است، هر چیزی است به جز اندرزگویی مستقیم که آفت برنامه‌های روتین تلویزیون شده به‌خصوص که این اندرزگرافی‌های مستقیم توسط مجریان و کارشناسانی صورت میگیرد که حتی یاد نگرفته‌‌اند با سیمایی آراسته جلوی دوربین روند و گاهی آن‌قدر مهیبند که ترس فرزندان خویش را موجب می‌شوند چه برسد به مخاطب…
درباره ایرادات “اکنون” می‌توان از دکور زیادی شلوغ پلوغ آن یاد کرد که هر جایی گل و گیاهی چیده‌اند و می‌توان از “سپنج” یاد گرفت که با یک تکه فرش اصیل ایرانی و صرفا دو صندلی، دکوری موقر خلق کرده بود یا آن روال روتین احسان عبدی پور که در گفتگوی فرهنگیِ “تنهای تنهای تنها” گیر کرده! احسان باید دیگرانی خلاق‌تر را پیدا کرده و جلوی دوربین بفرستد.
“اکنون” و “سپنج”فیلیمو درکنار “کنسرتینو”ی نماوا را می‌توان تاک‌شوهای آبرومند، آرام بخش و فرهنگ‌ساز یاد کرد و مایه خجالت صدها پلتفرمی که مجوز هم دارند ولی حتی از تولید یکی از همین تاک‌شوهای لوباجت عاجزند و مدام میگویند بودجه بدهید که سریال کله‌دار بسازیم-که بابت کله‌ها حسابی بخورند-اما یادشان رفته که اگر بلد کار باشند می‌توانند یک تاک‌شوی جمع و جور ولی دارای غنای فرهنگی تولید کرد که هم برندسازی کند و هم مخاطب جمع کند و حتی سرمایه ها را به سمت پلتفرم آورد…
