مدیران نظارتی دربرابر این سرکشی چه خواهند کرد؟/اعتراض سه صنف اصلی سینما به وضعیت “پیرپسر”
سینماروزان: فیلم “پیرپسر”اکتای براهنی اگرچه بدشانس بود و اکرانش خورد به ابتدای جنگ دوازده روزه و بعدش هم رکود سینما، با این حال کنجکاوی نسبت به خود فیلم و عملکرد پخش‌‌کننده باعث شد بتواند خیلی زود ۵۰ میلیارد را رد کند.
این موفقیت از ابتدا با تهدید تندروهایی روبرو بود که بجای پر کردن سالن‌های خالی فیلم‌های متبوع ارگانی، انگاری فقط بلدند از دیگران انتقاد کنند.
در واکنش به این تهدیدات سه صنف شورایعالی تهیه کنندگان سینمای ایران(۱)، انجمن سینماداران ایران(۲)، کانون پخش کنندگان سینمای ایران(۳)، در اعتراض به وضعیت «پیر پسر» بیانیه مشترکی داده‌اند و از نهادهای نظارتی خواسته اند دربرابر تهدیدات دائمی نسبت به آثار مجوزدار بایستند.
متن بیانیه را بخوانید:
در روزهای اخیر شاهد یک رشته واکنش های صرفا جنجالی و احساسی نسبت به نمایش فیلم سینمایی” پیرپسر “هستیم .
سطح و میزان این حجم از تندی و جسارت حیرت آور و شائبه برانگیز است. آن هم با ادبیاتی غیرمتعارف که بی درنگ با واکنش تند و صریح اکثر مردم و دوست داران سینما مواجه شد.
به چالش کشیدن بنیان های حقوقی و قانونی ، مشروعیت نهادها و حوزه های برآمده از قانون اساسی را زیر سوال خواهد برد.
چگونه است که همه مجوزهای حوزه های غیرفرهنگی از مشروعیت برخوردارند و حکم سند بالادستی دارند ، اما مجوزهای رسمی حوزه فرهنگ مدام و پیوسته نامعتبر معرفی می شوند ؟
چگونه است که برای احداث یک مجموعه صنعتی مدیران سیاسی و اجرایی به اعتبار یک برگ مجوز رسمی در برابر طوفانی از اعتراض و مخالفت آشکار گروههای مردمی ایستادگی کرده و هیچگونه اخلال در سرمایه گزاری و برنامه ی توسعه را برنمی تابند !؟.. چگونه است که با استناد به مجوزهای محلی بزرگترین پروژه های تجاری شکل می گیرند و بی توجه به انتقادات وسیع و ملی تمامی این طرح ها محقق می شوند.!؟
سینما و عرصه نمایش یکی از ارکان توسعه‌اند . آیا در برنامه و اسناد بالادستی به سرمایه‌گزاری های فرهنگی توجهی شده است؟ آیا برنامه‌نویسان و مجریان سهمی برای سینما قائل شده اند؟
تضعیف نهادهای قانونی و ارکان حقوقی به نفع مصالح و منافع کشور نیست. درجائیکه تولید ، پخش و اکران یک فیلم سینمایی از ساز‌و‌کاری قانونی برخوردار است و سینماگران برای اکران هر فیلمی تمام مراحل قانونی را طی می‌کنند . اخلال و تشویش ، امنیت روحی روانی محیط فرهنگ را مخدوش می کند.
سینمای ایران در طول این قرن ،دوشادوش مردم و مستقل از منازعات سیاسی ، سرافراز و پربار و پر افتخار حضور داشته و نقش خلاق و تاریخی خود را ایفا کرده است. سینمای ایران به هیچ وجه سزاوار ناسزا و درشت گویی و هتاکی نیست .این حجم از نفرت‌پراکنی هیچ ارتباط معنایی با نقد ندارد. به نظر می رسد موضوع فراتر از ارزیابی فنی و کیفی آثار سینمایی‌ست . نشانه‌ها برملا می سازند که هدف تضعیف دولت مستقر و باج‌خواهی های پس پرده است. این یک نسخه کلیشه ای است که با غوغاسالاری و فشار ، دولت مستقر در استفاده از تصمیمات راهگشا و مترقیانه تر در عرصه سینما، وادار به عقب نشینی شود.
هشدار می دهیم که برخوردهای غیرمتعارف اخیر موجب فرارسرمایه های مادی از بازار کار خواهد شد و همچنین زمینه ی دلزدگی یاس و بیکاری بخش مهمی از اصناف و مشاغل فرهنگی را مهیا می‌کند.
امنیت روحی روانی و حرفه ای اهالی فرهنگ یکی از عناصر اصلی وفاق همگرایی و وحدت ملی است.
جامعه سینمایی کشور این حجم از بی مهری و ناسپاسی را برنمی تابد و به گردانندگان اینگونه تسویه حساب های سیاسی توصیه می کند سینما را وجه المصالحه اغراض گروهی و محفلی خود قرار ندهند، ضمن اینکه از نهادهای نظارتی و مسئول انتظار دارد تا در برخورد با این سرکشی ها مطابق قانون برخورد جدی و موثر صورت پذیرد.
