سینماروزان/حامد مظفری: خبر تولید نسخه ای از سریال “شهرزاد” توسط یک کمپانی ترک و با استفاده از چهره های سینما و تلویزیون ترکیه را کنار تلاش ابتر برای جهانی‌سازی از طریق دوتکه کردن جشنواره فجر که بگذاریم، چه دستگیرمان میشود؟
پیش از این محصولاتی مثل “یوسف پیامبر” یا “مختارنامه” در همین تلویزیون خودمان تولید شده بود که توانستند خارج از مرزها و در کشورهای منطقه دیده شوند. چرا آنها دیده شدند و چرا “شهرزاد” می‌تواند با جلب سرمایه ترک‌ها، ورسیونی تازه از خود داشته باشد ولی همچنان برخی مدیران به دنبال برگزاری محافل داخلی پرهزینه برای جهانی شدن هستند؟
در صنعت سریال سازی شبکه خانگی بسیاری سریال تولید شده و میشود که در بین همه آنها فقط “شهرزاد” است که همچنان درحال بازپخش توسط شبکه های ماهواره ای است و بناست ورسیون ترک آن هم تولید شود. مصداقی از جهانی سازی فرهنگ همین نیست؟ یعنی ابتدا محصولی غنی برای مخاطب داخلی تولید کنیم و بعد از موفقیت داخلی به دنبال بازاریابی منطقه ای و ارزآوری توسط فروش رایت بازسازی آن برویم؟؟
این همه سال جشنواره های مختلف با حمایت های ارگانی برگزار کردیم که اغلب آنها هم پسوند بین‌المللی داشتند ولی متاسفانه نه تنها سالهاست که نتوانسته ایم اکران اول آثار مطرح خارجی را در این جشنواره ها داشته باشیم بلکه در همان غربال گری آثار داخلی برای چنین جشنواره هایی نیز گرفتار خودی و غیرخودی شده‌ایم.
با دوتکه کردن مهمترین جشنواره وطنی، چه دستاوردی برای سینمای ایران در جهان که هیچ در همین منطقه خودمان ایجاد شد؟ آیا بعد از جدا کردن بین الملل از فجر توانستیم جای پایی برای اکران آثار خود در همین عراق و ترکیه و امارات و افعانستان و پاکستان و آذربایجان و ارمنستان و ترکمنستان و…، داشته باشیم؟؟ مگر مدعی نیستیم که هدف از برگزاری جشنواره های جهانی، معرفی سینمای ایران به جهانیان است پس چرا حتی نمی‌توانیم برای گزینه ایرانی اسکار، پخش کننده ای در آمریکا پیدا کنیم؟
چطور تولیدکنندگان “شهرزاد” می‌توانند برای محصول خود در کشوری مشتری پیدا کنند که محصولات تلویزیونی اش به علاقمندی اول خانواده های ایرانی بدل شده؟ یکی از همین مدعیان جدایی بین الملل از فجر سراغ تولیدکنندگان “شهرزاد” رفته که از آنها بپرسد، شما چگونه توانستید ارزآوری داشته باشید و ما با وجود دریافت بودجه های هنگفت دولتی حتی نتوانسته‌ایم در همین ترکیه برای آثار برگزیده خود، اکران داشته باشیم؟
اگر بناست صادرات فرهنگی داشته باشیم که لازم نیست شاخ غول بشکنیم و در کشورهای کوچولو موچولو ی اروپایی به دنبال جشنواره های درجه چندم برای گرفتن سلفی باشیم؟ همین ترکیه و عراق را دریابید که به دنبال “شهرزاد” و “مختارنامه” و “یوسف پیامبر” آمدند. اگر توانستید در همین منطقه هم‌فرهنگ، کاری کنید آن گاه دیگران هم سراغ‌تان خواهند آمد.
