سینماروزان/محمد شاکری: فیلم کمدی «خانه ارواح» شاید به دلیل اینکه محصول یکی دو سال اخیر نیست بیش از آن که متاثر از جریان کمدی نوستالژی های اخیر باشد به واسطه تلاش برای پیوند خوردن با ماوراء و عالم ارواح می‌تواند منتج از بازیگوشی های کیارش اسدزاده کارگردانش باشد.
«خانه ارواح» داستان دو دله دزد در دل بحران‌های دهه شصت را روایت میکند که در فرار از ماموران، از یک عمارت تاریخی سربرمیاورند؛ عمارتی که چندین و چند روح سرگردان اشغال‌ش کرده‌اند؛ ارواحی که به خاطر خیانت های قبلی اجسادِ خود، سرگردان بین دنیا و آخرت مانده‌اند…
در این ورود به ماورا به غیر از متن طنازانه ی کار، بازیگران ارواح هستند که درام را پیش می‌برند و از همه بهتر نادر فلاح که در نقش روح سرگردان ابوالفتح صحاف-کاراکتر هزاردستان- خوب فانتزی را هضم کرده و توانسته مخاطب را با خود همراه کند. کاظم سیاحی در نقش یکی از دو دله‌دزد محوری، نشان می‌دهد که چقدر بازیگر خوبی برای ایجاد تنوع در کلیشه های کمدی سال‌های اخیر است و چقدر خوب می‌تواند حتی پژمان جمشیدی-گرفتار تکرار مکررات- را سر ذوق بیاورد تا با درک بعد متافیزیکی کمدی، تلاش‌هایی تازه از خود بروز دهد…
خانه ارواح برخلاف برخی کمدی های مطول، زود داستانش را شروع میکند، زود به نقطه اوج می‌رسد و پایان بندی بدی هم ندارد و پارت بندی های اسدی زاده برای وارد کردن ارواح مختلف به داستان حتی به مهمترین فیلمساز تاریخی‌ساز ایرانی-علی حاتمی- پیوند می‌خورد و ناگاه دله‌دزدهای داستان از شهرک سینمایی غزالی سردرمیاورند و به پشت صحنه «هزاردستان» می‌روند تا مرز بین کمدی و رئال به شکننده‌ترین حالت خود برسد…
خانه ارواح برخلاف دیگر کمدی اسدی‌زاده-دفتر یادداشت- بیش از حد رشد عرضی ندارد و برای همین مخاطب کمتر سردرگم میشود اما جنس کمدی هم جنسی نیست که مخاطب خالتورباز انتظار دارد و شاید برای همین هم هست که مخاطب خانه ارواح بیشتر لبخند می‌زند تا اینکه قهقهه بزند و به هر حال این هم نتیجه‌ی ورود به باریکه‌راه‌های تازه در کمدی سازی است و امتیازی است برای آنها که هم می‌خواهند کمدی بسازند و هم می‌خواهند نو به نظر برسند…
