سینماروزان: مسعود نجفی مدیر روابط عمومی جشنواره فیلم فجر امسال کوشیده به نوبه خود فیلترینگ قوی بر پروسه صدور کارت برای خبرنگاران و اعضای انجمن موسوم به منتقدان خانه سینما قرار دهد.
به گزارش سینماروزان نجفی در گفتگویی تفصیلی در برنامه اینترنتی «کات» کوشیده درباره این روند صدور کارت صحبت کرده و درباره سهمیه افراد حاضر در کاخ جشنواره توضیح دهد.
بخشهای خواندنی گفتگوی نجفی را بخوانید:
شما می گویید امسال برای صدور کارت رسانه ها سخت گیری بیشتری نسبت به سالهای قبل کردید و به 45 درصد کسانی که برای کارت ثبت نام کرده اند، کارت ندادید. خوب، انتقادی که از شما مطرح میشود این است که شما فقط زورتان به اهالی رسانه و مطبوعات میرسد و کارت آنها را کم می کنید، اما جرات ندارید که به فلان نهاد و ارگان رسمی کارت ندهید. برج میلاد که خالی نمی ماند! این 45 درصدی که از رسانه ای ها کم کردید آیا نمیرود توی جیب ارگان ها و نهادهای بالادستی تان؟
این انتقادی است که این روزها زیاد مطرح میشود. به خودم هم گفتند. این دید منفی وجود دارد و شاید در دوره هایی این اتفاق افتاده باشد. اما بگذارید اطلاعاتی را با جزییات برایتان بگویم. قسمتی از ظرفیت برج میلاد طبیعتا به رسانه ها میرسد که سال قبل هزار و چهارصد کارت بوده و امسال با دقت و سرسختی میخواهیم به هزار نفر برسانیم. قسمتی دیگری از ظرفیت در اختیار اهالی خود فیلم هاست. یعنی خود سینماگران. از آنها هم کم کردیم و تنها به 15 نفر از عوامل سیمرغ بگیر هر فیلم(آن عواملی که می توانند کاندید سیمرغ بشوند) کارت میدهیم. سینماگران هم سرجمع میشوند 900 کارت. مابقی اش هم برای مدیران و نهادها است، که همه شان به ما تعهد داده اند که حتی یک کارت بیشتر از چیزی که باید بخواهند، درخواست نکنند. توجه داشته باشید که تعداد افرادی که سال قبل زمان جشنواره کارت برج میلاد را داشتند بیش از پنج هزار نفر بوده اما امسال لیست ما زیر دو هزار و چهارصد نفر دارد بسته می شود. یعنی از نصف سال قبل هم کمتر کارت صادر می کنیم. با همه ی بدبینی هایی که وجود دارد ما داریم سعی می کنیم از اهداف مان عقب ننشینیم.
انتقاد دیگری که مطرح است تبعیض قائل شدن در بین خود رسانه هاست. اینکه شما شاید زورتان به مجله ها و سایت های تخصصی برسد اما زورتان به خبرگزاری ها و سایت هایی که پشتشان گرم است نمیرسد! شما امسال به خبرگزاری فارس و رجانیوز چند کارت می دهید؟
ما چند روز قبل اطلاعیه ای دادیم و در آن آوردیم که ممکن است امسال برای پایان دادن به این شایعه ها، میزان تقاضاها و تعداد کارت های داده شده به هر رسانه را به طور کامل اعلام کنیم. نمی دانم این ایده شدنی است یا نه اما اگر شدنی بود آن وقت می دیدید که حداقل امسال، بیشتر سایت ها و روزنامه ها و برنامه ها، لیست هایشان چهار – پنج نفری بوده است، نه بیشتر. هرچند طبیعتا خبرگزاری های رسمی کارت بیشتری می گیرند اما ما کاری نداریم اصولگرا هستند یا اصلاح طلب. اتفاقا فشاری که امروز به ما وارد میشود بیش از آنکه از سوی جناح های سیاسی باشد از سمت دوستان رسانه ای خودمان است که سالها رفیق ما بودند و حالا همه از ما توقع دارند! ما هم البته خواسته هایشان را برآورده نکردیم و نمی کنیم.
بحث انجمن منتقدان را کمی باز کنیم. شما گفتید سال قبل بالای 400 نفر از طرف انجمن منتقدان کارت کاخ جشنواره را گرفتند اما من شنیدم بالای 500 نفر گرفتند!
شاید روابط عمومی قسمتی از آن کارت ها را به خود رسانه ها داده که به دست اعضای انجمن برسانند.
خوب، فرقی نمیکند. مگر ما چند تا منتقد فیلم در ایران داریم؟ بالای 400 نفر؟ بالای 500 نفر؟ اینها که هستند؟ از کجا آمدند؟
درست می گویید. موافقم. تعدادشان زیاد است و امسال قطعا بسیار کمتر بهشان می دهیم. امسال حتی تعداد کارتی که انجمن از ما از خواسته است نصف دریافتی های سال قبلشان است. از همان درخواستی ها هم باز بسیاری شان را حذف کردیم.
سالهای گذشته، قبل از شروع اختتامیه، لیست بعضی از سیمرغ ها در بعضی رسانه ها منتشر میشد. این وسط دو شائبه مطرح است. یک اینکه خود داوران لیست جوایز را لو می دانند -که این کمی بعید است- و دو اینکه خود بچه های روابط عمومی، به رفقای مطبوعاتی شان خبر را می رساندند، که این میتواند به واقعیت نزدیک تر باشد. شما امسال برای اینکه خبری زودتر از موعد به بیرون درز نکند چه می کنید؟
ما امسال تصمیمی گرفتیم که شاید بی سابقه باشد. قرارمان این است که خبرهایی که نباید رسانه ای بشود را اصلا مطلع نشویم! یعنی خودمان به مدیران گفتیم که به گوش ما در روابط عمومی نرسانید! خوبی اش حداقل این است که اگر خبری لو رفت، خیالمان راحت است که از طرف ما نبوده. اما برای خبرهای اصلی مانند اسم فیلم ها، داوران و نتایج و… خیلی دارم احتیاط می کنم که این اتفاق تلخ مانند سالهای قبل نیفتد. ببینید، من پنج سال کاتالوگ جشنواره را در آوردم. اولین اطلاعات، حتی زودتر از خود روابط عمومی، دست من بود. چون متریال کتاب را باید سریع آماده میکردم. در این پنج سال حتی یک خبر از تیم من بیرون نیامد. حتی کوچکترین چیزی از خود خبرگزاری ایسنا که من آنجا کار میکنم منتشر نشد.
سال قبل برای اینکه به رسانه ها ناهار ندهند شروع نمایش فیلم ها را انداخته بودند از ساعت یک-دو بعد از ظهر به بعد. با برنامه ای هم که ریخته بودند، ما آن شبی که فیلم مانی حقیقی(اژدها…) را نشان دادند، حدود ساعت 5 صبح رسیده بودیم خانه! این اتفاق سال قبل در خیلی از شب ها تکرار شد.
این خوب است یا بد؟
بد است دیگر! با ناهارش کاری ندارم اما ساعت 5 صبح برسیم خانه واقعا ستم است! مخصوصا خانم ها واقعا اذیت می شوند و اصلا نمیشود بمانند. کلا برگشت از برج میلاد به وسط شهر سخت است.
خوب، امسال قطعا اینطور نمیشود. ما امسال برای اینکه همه بتوانند صبح ها را راحت بخوابند و استراحت کنند، فیلمی را صبح نمایش نمی دهیم و همه فیلمها از ساعت دو به بعد شروع میشود اما فرقش با سالهای قبل این است که ما امسال نمایش فیلم های جشنواره در برج میلاد را یک روز زودتر نسبت به سینماهای مردمی شروع می کنیم، تا فشرگی نمایش فیلم ها بچه های مطبوعات را اذیت نکند، و برای برگشت هم خیلی اذیت نشوند. به صورت استثنا شاید بعضی شب ها نمایش فیلم ها تا ده و نیم یازده طول بکشد، اما در حالت عادی نمایش فیلم ها از یازده هم زودتر تمام میشود تا همه راحت باشند.
امسال نشست های مطبوعاتی فیلم ها را در برج میلاد چه کسی برگزار میکند؟
مشخص نیست.
انجمن منتقدان؟
خودشان پیشنهاد داده اند اما هنوز قطعی نشده.
منتقدان حاضر در جلسات نقد و بررسی را، خود فیلمسازان تعیین میکنند؟
خیر. حتی اگر انجمن منتقدان هم مسئول برگزاری جلسات باشد باز لیستی پنجاه و خُردهای نفره را باید تنظیم و به ما اعلام کنند، که مورد بررسی و تأیید ما قرار بگیرد. زیرا منتقدان جلسات مطبوعاتی، باید شأن و جایگاهشان در حد جشنواره و فیلم هایش باشد.
من اولین بار به عنوان مخاطب به جشنواره ی فیلم فجر رفتم. فیلم «سلطان» مسعود کیمیایی بود. فرهنگسرای اشراق، کلی هم توی صف ایستادم. الان یکی از دغدغه های اصلی مدیران جشنواره ناهار و شام اهالی رسانه است. امروز داشتم در جلسه ای به دوستان میگفتم که اوایل در جشنواره اصلا خبری از ناهار و شام نبود. یک شیرینی هایی میدادند که هنوز در ذهنم مانده. بچه ها اسمش را گذاشته بودند ناصر خمیر! آن سال فیلمی در جشنواره بود به اسم «بابا عزیز» نام کارگردانش ناصر خمیر بود! اسم آن شیرینی ها را هم گذاشته بودیم ناصر خمیر!
تا قبل از اینکه مدیریت روابط عمومی جشنواره را قبول کنم، به نظرم میامد که می شود سینمای مطبوعات را در جایی غیر از برج میلاد برگزار کرد. اما امسال نظرم عوض شد. با این حجم عظیم درخواست کارت و با تعداد بالای رسانه های سینمایی و غیر سینمایی، غیر از برج میلاد جایی دیگر نمی شود. ما اگر هر 5 سالن پردیس چارسو را می گرفتیم تعداد صندلی هایش سرجمع میشد 860 نفر. در حالی که ما امسال فقط هزار کارت برای اهالی رسانه صادر می کنیم، که از سال قبل چهارصد کارت کمتر است. خوب چطور میشود در جایی غیر از برج میلاد آنها را جای داد؟ خودتان در این چند ساعت شرایط ما را دیدید. همه کارت میخواهند. برج میلاد صندلی های مفیدش 1800 صندلی است و این کار ما را کمی راحت میکند.
ما زیر فشارهای زیاد در خواست کارت، داریم مقاومت می کنیم! من سالهای قبل همیشه به شلوغی ها و نابسامانی های برج میلاد معترض بودم. به همین خاطر امسال مهمترین برنامه ام دادن نظم حداقلی به آنجاست. اینکه حداقل بتوانیم فضایی به وجود بیاوریم که اهالی رسانه بی دغدغه و در فضایی آرام فیلم ها را ببینند.
سال گذشته انجمن منتقدان حدود 460 کارت برای اعضایش گرفت! همین طور اسم میفرستادند و کارت میگرفتند! ما امسال به نوعی از جشنواره ی کن الگو گرفتیم. برای منتقدانی که درخواست کارت کردند شرط گذاشتیم. امسال به طور کل ثبت نام برای حضور در برج میلاد از دو طریق ممکن بوده. طریق اول خبرنگاران بودند، که باید معرفی نامه ی آن رسانه ای که در آن فعالیت می کنند را به همراه اطلاعات شخصی خودشان برای ما می فرستادند. طریق دوم هم برای منتقدان بود، که امسال یک شرط برای آنها گذاشتیم و آن هم داشتن نمونه ی مطلب بود. شرط بسیار ساده ای است. گفتیم هر منتقدی که میخواهد از طرف انجمن منتقدان کارت برج میلاد را بگیرد، فقط یک نمونه مطلب برای ما بفرستد که در سال گذشته آن را نوشته است. چه در زمان خود جشنواره ی سال قبل چه در زمان اکران فیلم ها. همین! اما شاید باورتان نشود که خیلی از افراد صاحب نام و سرشناس انجمن منتقدان، حتی همین یک مطلب هم نداشتند و از آن بدتر، نقدهای منتقدان دیگر را که قبلا به صورت رسمی منتشر شده بود را می گرفتند و عینا همان را به اسم خودشان برای ما می فرستاند! ما هم سریع فهمیدیم! و همین باعث شد منتقدان متقاضی کارت ریزش زیادی داشته باشند. برای خود خبرنگاران هم دقت و سخت گیری بیشتری کردیم.
دوستان قدیمی ام این روزها خیلی از من ناراحت اند. در روزهای آینده بیشتر هم ناراحت خواهند شد! عیبی ندارد. چون کاری را شروع کردیم که می خواهیم تا انتها پایش وایستیم.
به نظرم برج میلاد باید بیش از آنکه پاتوق منتقدان سینما باشد، پاتوق خبرنگارها باشد. خبرنگاران برای برج میلاد به منتقدان اولویت دارند چون باید اتفاقات جشنواره را به طور کامل پوشش دهند اما منتقدان می توانند در هر سینمایی فیلم ها را ببینند و نقدهایشان را بنویسند.
