سینماروزان: سالها از راه‌اندازی گروه هنروتجربه در دوران ریاست مدیر معزول سینما می‌گذرد و متاسفانه همچنان این گروه وابسته به دولت روزگار می‌گذراند؛ درحالی که به خاطر ارتباط نزدیک با مخاطب از طریق گیشه باید می‌توانست با چینش آثار جذاب و درعین حال دارای مایه‌های هنری شرایطی فراهم کند که لااقل بخشی قابل توجه از هزینه‌هایش از طریق مخاطبان تامین باشد.
از همان اوان راه‌اندازی هنروتجربه کم و بیش شاهد انتقادات کارشناسان و فیلمسازان از این گروه بودیم و این انتقادات همچنان ادامه دارد…
علی قوی‌تن کارگردان سینما با انتقاد از برچسب «هنر و تجربه» که به برخی فیلمها می‌خورد تا اکرانشان محدود شود به آنا گفت: من این کلمه من درآوردی «هنر و تجربه» را نمی‌فهمم. بدجوری این کلمه را در سینما رواج داده‌اند که مرا هم عصبانی می‌کند.
وی با چرایی راه‌اندازی یک تشکیلات هزینه‌زا برای اکران معدودی فیلم توضیح داد: قبل از اینکه این تشکیلات و مؤسسه «هنر و تجربه» تأسیس شود، سه سینما به فیلم‌هایی که محتوای سنگین‌تری داشتند، اختصاص می‌یافت چون تماشاگران خاص‌تری داشت و شاید سینماهای عمومی استقبالی از آنان نمی‌کرد. واقعا نمی‌فهمم که تقریبا با همان حجم سینما چرا باید برای اکران تعدادی فیلم، یک تشکیلات هزینه‌زا راه بیندازند؟؟ همین حالا هم میتوان با تعطیلی این تشکیلات و عرضه فیلمهایش در یک سامانه وی.او.دی کمکی شایان توجه کنند به کاهش هزینه.
این فیلمساز تأکید کرد: وزن و محتوای برخی فیلمها فراتر از سرگرمی است ولی حداقل تعریفی که امروز سینمای هنر و تجربه از آنان دارد، درست نیست. سینمای هنر و تجربه بدعت بدی بود. امروز فیلمهای عباس کیارستمی را در این گروه نمایش می‌دهند درحالی‌که اصلاً درست نیست و باید برای این وضعیت متأسف بود.
علی قوی‌تن خاطرنشان کرد: قرار بود «سینمای هنر و تجربه» گروهی باشد که فیلم‌هایی وزین با محتوای سنگینتر را اکران کند؛ اما آمدند و با تغییر مسیر و ماهیتش، دکان جدیدی باز کردند. مثلاً هر اثری مثل فیلم کوتاه و ویدئویی و مستند و غیره را به این گروه اضافه کردند. اینگونه نیز سهمیه فیلمهای حرفهای پرمحتواتر را به فیلم‌هایی اختصاص داده‌اند که اصلاً ربطی به این گروه ندارد.
