سینماروزان/کیوان بهارلویی: خبر احداث یک شهرک سینمایی در سوریه به مدد ایران می‌تواند آغازی باشد برای رهایی صنعت سینمای ایران از بازار محدود داخلی و پیدا کردن جای پای در کشورهای منطقه؟
به گزارش سینماروزان و به نقل از روزنامه «وطن‌امروز»، بعد از شهرک‌های علی حاتمی(غزالی)، مختارنامه، نورتابان و دفاع مقدس حالا خبر از احداث یک شهرک سینمایی تازه داده شده است اما این بار خارج از مرزها! تاسیس یک شهرک سینمایی ایرانی- سوری در خاک سوریه، تازه‌ترین تصمیمی است که از سوی مسؤولان فرهنگی کشورمان در راستای گسترش شهرک‌های سینمایی گرفته شده است.
البته تامین اعتبار اجرای این شهرک برعهده طرف سوری است؛ صدور خدمات تخصصی وتکنولوژی از ایران به سوریه برای شهرک سازی سینمایی در اولویت قرار دارد و به بیان بهتر انتقال تجربه با طرف ایرانی است و منابع، اعتبار و امکانات مالی با طرف سوری.
ایمن الاخرس، مدیرکل تبلیغات و اطلاع‌رسانی کشور سوریه در بازدید از موزه سینمای ایران در ابتدای هفته جاری خاطرنشان کرد: «در مدت حضورم در ایران از شهرک سینمایی دفاع‌مقدس نیز دیدن کردم. این شهرک برای ساخت فیلم‌های سینمایی تجهیزات بسیار خوبی دارد و طبق مذاکراتی که با رئیس سازمان سینمایی و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی داشتیم، مقرر شد یک شهرک سینمایی مشترک با کمک ایران در سوریه بسازیم و برای ساخت از تجربیات ایران در این زمینه استفاده کنیم».
این نخستین‌بار است که ایران به دنبال تاسیس یک شهرک سینمایی در خارج از مرزهای خود است. طبیعتاً چهره ظاهری هر اقلیمی ویژگی‌های خاص خود را دارد و اگر چه با پدید آمدن تکنیک‌های سینمایی، خلق صحنه‌های مورد نیاز برای ضبط چندان دور از دسترس نیست اما نباید از هزینه‌های گزافی که سینماگران برای طراحی صحنه متحمل میشوند غافل شد.
تنوع بخشیدن به شهرک‌های سینمایی می‌تواند بخش عظیمی از این هزینه‌ها را بکاهد و کمبود لوکیشنهای متنوع مدت‌هاست در سینمای ایران حس می‌شود و باید به فکر تزریق تنوع به این عرصه به وسیله تاسیس شهرک‌هایی جدید بود که البته مکان احداث این شهرک‌های جدید می‌تواند بسته به ویژگی‌های هر اقلیم جغرافیایی، در داخل یا خارج از کشور باشد.
توافق برای ساخت شهرکی مشترک بین ایران و سوریه، خبر خوبی است برای آن دسته از فیلمسازانی که بناست پروژه های تاریخی کار کنند یا می‌خواهند مظلومیت مردم این کشور و جنایات داعش و دلاورمردی مدافعان حرم حضرت زینب(س) را به تصویر بکشند و با وقوع این اتفاق، می‌توان بخوبی از تجربیات سوری‌ها و جغرافیای سوریه در این مسیر بهره برد. در کنار نگاه‌های برون‌مرزی، از نقاطی در داخل کشور که می‌توانند نقاطی کلیدی برای تامین لوکیشنهای سینمایی باشند نیز نباید غافل شد. اگر این نگاه‌های برون‌مرزی و درون‌مرزی با یکدیگر همسو شوند، طولی نمی‌کشد که صنعت سینمای داخلی به غنایی در صحنه‌های فیلمبرداری می‌رسد و فیلمساز برای تصویربرداری، به جای محدودیت با حق انتخاب مواجه خواهد شد ضمن اینکه شاید به این واسطه تولیدات مشترکی رقم‌بخورد که در هر دو کشور ایران و روسیه مخاطب داشته باشد.
