سینماروزان: مدتهاست در سینماروزان پیرامون آفات تولید فله ای کارگردان و تهیه‌کننده در ارگان‌های سینمایی نوشته‌ایم و بارها هشدار داده ایم که این بی توجهی به سینماگران باسابقه، باعث افت کیفی جشنواره فجر شده ولی کو گوش شنوا؟
همین امسال در میان حدود ۳۲ فیلم جشنواره، فقط نام شش سینماگر سرشناس قابل مشاهده است؛ مسعود جعفری جوزانی و علی قائم مقامی(بهشت تبهکاران)+بهروز افخمی(صبح اعدام)+علی سرتیپی(آغوش باز)+حبیب والی‌نژاد(احمد و آسمان غرب)+اصغر نعیمی(دو روز دیرتر)
طبیعی است که خروجی عدم حمایت از سینماگران شناخته‌شده هم می‌شود جشنواره فجری پر از سینماگران گمنام یا کم نام و نشان. آش آن قدر شور شده که محمدرضا عباسیان از اعضای هیات انتخاب فجر۴۲ نیز به شدت از نزول کیفی سینمای ایران گلایه کرده و به خبرگزاری ایرنا گفته: در مجموع معتقدم وضع سینمای ایران وضع خوبی نیست. به‌خصوص از منظر محتوا، مجموع فیلمهای سینمای ایران آن کیفیتی را که باید داشته باشند، ندارند و معتقدم برآیند کلی حرکت سینمای ایران از منظر محتوایی رو به افول است. بخشی از این ماجرا می‌تواند تحت‌تاثیر سیاست‌گذاری‌ها باشد اما بخشی از آن هم متوجه فیلمسازان است. تعداد فیلمهای عمیقی که منجر به جریان‌سازی‌های فرهنگی شوند، هر سال کمتر می‌شود و به همین دلیل معتقدم سینمای ایران از نظر محتوایی سال به سال فقیرتر شده است!
اینکه بالاخره یکی از دست اندرکاران ساختار سینمای ایران-ولو در حد هیات انتخاب فجر۴۲- به این صراحت از نزول کیفی سینمای ایران حرف زده، هم جای خالی چنین افرادی در ساختار مدیریتی سینما را گوشزد می‌کند و هم شاهدی است بر آن که حذف سینماگران باسابقه درنهایت حتی صدای خودی‌های اندکی واقع‌بین را هم درخواهد آورد.
بماند که عباسیان بر ضعف #محتوایی سینمای ایران هم صحه گذاشته! سینمایی که در محاصره تولیدات ارگانی فاقد کیفیت ساختاری غنی است، وقتی از نظر محتوایی هم مشکل دارد، معنایی دارد جز آن که باید رفرمی در تصمیم گیری های ارگانی خود ایجاد کند و حلقه های انحصار سیطره شده توسط کوتوله ها را بشکند؟
