سینماروزان/ساناز قنبری: در خیلی از فیلم‌هایم مانند آهوی پیشونی‌سفید، شهر گربه‌ها و تورنادو ۱ و جزیره فضایی از حرکات موزون گروهی استفاده کردم که نتیجه خوبی هم داشت. به این دلیل که هم از قابلیت گروهی جوانان کشورم استفاده کردم، هم این‌که فضای شادی را در فیلم حاکم ساختم. استفاده از چنین گروه‌های جوانی به‌شدت هزینه‌بر و زمانبر است اما بالاخره باید از ظرفیت این عزیزان استفاده کرد.
جواد هاشمی کارگردان فانتزی کودکانه پرمخاطب #جزیره_فضایی با بیان مطلب فوق به روزنامه جام جم گفت: تورنادو ۲ یا جزیره فضایی پیامی کاملا اخلاقی و آموزنده دارد. بچه‌ها در این فیلم می‌آموزند برای فداکاری باید شجاعت داشته باشند که اگر فرداروزی قرار بر ازخودگذشتگی بود، نترسند. این همان مفهومی است که در فیلم‌های ژانر دفاع‌مقدس هم دستمایه قرار می‌گیرد. سال‌ها پیش اگر برای بیان مفهوم ایثار و فداکاری، داستان نوجوانی را به تصویر می‌کشیدیم که از جانش می‌گذرد و زیر تانک می‌رود، اکنون باید با زبان امروزی این مفهوم را به کودکان‌ونوجوانان بیاموزیم. این زبان امروزی می‌تواند به این شکل باشد که بچه‌ها، برای نجات جان آدم‌ها می‌توانند سوار سفینه شده و تا کهکشان‌ها بروند. این همان سوارشدن بر بال خیال برای رسیدن به آرزوهای بزرگ است.
وی ادامه داد: باید غیرمستقیم و نامحسوس در دل بچه‌ها نفوذ کرد. حتی در تورنادو ۲ به‌طور نامحسوس به عشق پاک می‌پردازیم. در جامعه‌ای که عشق از بین رفته یا کمرنگ شده یکی از مشخصه‌های فیلم‌های موفق در ژانر کودک‌ونوجوان آموزش و آشناکردن کودکان با عشق پاک است. چیزی که در فیلم‌هایی مانند سیندرلا، زیبای خفته، هری پاتر و شرک هم می‌بینیم.
هاشمی درباره سنگینی هزینه تولید آثار فانتزی بیان داشت: ساخت آثار فانتزی هزینه‌بر است. مثلا خود من با هزینه فیلم #جزیره_فضایی (تورنادو ۲) می‌توانستم چهار فیلم بسازم اما این کار را نکردم. بالاخره در ساخت یک فیلم ناچار به تمهیداتی هستم که نه‌تنها بچه‌ها بلکه بزرگسالان هم به آن جذب شوند، چراکه بزرگسالان هستند که بچه‌های‌شان را به سالن سینما می‌آورند و پابه‌پای آنها باید ساعتی را در سالن سینما بگذرانند. نگارش فیلمنامه‌ای که توامان بچه‌ها و بزرگسالان را سرگرم کند مشکل است.
جواد هاشمی با گلایه از تبعیض‌ها در جشنواره کودک گفت: لذتی که روی چهره مخاطبی که بعد از تماشای فیلمم از سالن سینما بیرون می‌آید می‌بینم اما نمی‌دانم چرا در جشنواره‌های کودک‌ونوجوان همیشه فیلم‌هایم نادیده گرفته می‌شوند. سال گذشته در جشنواره فیلم کودک‌ونوجوان فیلمی به نمایش درآمد که نیمی از جوایز جشنواره را به خود اختصاص داد. درحالی‌که تورنادو ۲ حتی کاندیدای جایزه هم نشد و دبیر جشنواره حتی جایزه کسب‌وکار (یعنی فروش برتر) را هم به تورنادو ۲ نداد! بعد از آن و در اکران عمومی همان فیلمی که نیمی از جوایز جشنواره را برده بود با وجود تبلیغات گسترده تنها ۱۸میلیون تومان فروش کرد و تورنادو ۲ که الان در هفته هفتم اکران است بدون تبلیغات (تنها پنج تیزر در تلویزیون پخش شده) در گیشه بسیار موفق عمل کرده است. درواقع اکران فیلم ما از رقبای حال‌حاضرمان بسیار بهتر است. به این خاطر که من شناختی نسبی از دنیای کودک‌ونوجوان امروز دارم و والدین بچه‌های‌شان را به تماشای فیلم‌های من می‌آورند. متاسفم که بعضی از متولیان سینمای کودک هیچ‌چیز از سینمای کودک و فضای کودکان‌ونوجوانان امروز نمی‌دانند.
این کارگردان افزود: تورنادو ۲ را در بخش خصوصی سینما ساختم و حتی از جیب خودم برای ساخت آن پول گذاشتم. من دنبال نجات سینمای کودک‌ونوجوان هستم نه این‌که بیشتر باعث نابودی آن شوم. شاید یکی از دلایلی که فیلم‌های پرهزینه و بیگ‌پروداکشن می‌سازم همین است که می‌خواهم سینمای کودک را از رخوت نجات دهم اما دیگر پولی برای ساخت قسمت بعدی تورنادو ندارم. ظاهرا در سینمای ایران تمام تلاش ارگان‌ها و نهادهای دولتی یا نیمه‌دولتی این است که بخش خصوصی از کار بیفتد که به خواسته‌شان رسیده‌اند. فیلم‌های بخش خصوصی به‌هیچ‌وجه توان رقابت با فیلم‌ها و انیمیشن‌های بخش‌خصوصی را در تولید و اکران ندارند. تولید برای بچه‌ها کار ساده‌ای نیست. بچه‌ها با انیمیشن‌های دنیا آشنایی دارند. وقتی فیلم‌های ما بچه‌های‌مان را راضی نمی‌کنند، آنها سراغ برنامه‌هایی می‌روند که مناسب آنها نیست.
