سینماروزان: حوزه هنری از اوایل دهه نود و بعد از انحلال خانه سینما و همکاری برخی سینماگران طیف مقابل سازمان سینمایی وقت با این نهاد، رویه ای خاص در پیش گرفته و آن هم توقیف برخی آثاریست که مجوز نمایش ارشاد را دارند.
به گزارش سینماروزان این جریان با توقیف «زندگی خصوصی» و «گشت ارشاد» خورد و تا همین امسال و با توقیف فیلمهایی نظیر «خشکسالی و دروغ» و «لانتوری» ادامه یافت؛ توقیفی که بیش از همه غلامرضا موسوی از تهیه کنندگان سینمای ایران در برابر آن واکنش نشان داد.
در تازه ترین مورد یک فیلم اولی به نام «ماحی» که مضمونی درباره فسادهای اقتصادی سالیان اخیر دارد توسط حوزه هنری توقیف شده است و البته که هنوز غلامرضا موسوی در این باره واکنشی نشان نداده است.
داوود خیام کارگردان این فیلم در یادداشتی که درباره این توقیف در اختیار «شرق» قرار داده، درباره چرایی تحریم این فیلم سینمایی نوشته است.
متن یادداشت این کارگردان را بخوانید:
آيا بيان مفقودشدن١٨/٥٠٠٠٠٠٠٠٠ ميليارد دلار ارز و طلا از كشور در سال‌هاي اخير پياميست ضدارزشي؟…
سؤال من به‌عنوان يك شهروند معمولي و در مرحله بعد به‌عنوان فيلم‌ساز در همين احوالات و شرايط تاريخي است نه ٣٥ سال گذشته و نه آينده… من در شرايط حال زندگي مي‌كنم.حوزه هنري كجاست؟… و چرا اينگونه تصميماتي را در رابطه با نگاه واقع‌گرايانه به مسائل حاد جامعه كنوني مي‌گيرد.
حوزه هنري نهاديست زيرمجموعه سازمان تبليغات اسلامي كه قرار بوده است از فعاليت‌هاي هنري و فرهنگي كشور حمايت كند. اما اين روزها حوزه هنري هر فيلمي كه به مزاجشان خوش نيايد تحريم مي‌كند و از نمايش آنها در سينماهاي زيرمجموعه خودش، بيش از ٩٠ سينما كه بخش قابل‌توجهي از سالن‌هاي سينماي كشور است خودداري مي‌كنند.
اين نهاد به‌صورت شفاهي اعلام كرده است به‌لحاظ محتواي غيرارزشي و مسئله‌دار، اين فيلم را مطابق تشخيص كارشناسان خود نمايش نخواهند داد. اينگونه برخوردهاي متفاوت و متناقضي از اين دست با فيلم‌هاي سينمايي از طرف حوزه هنري نشان مي‌دهد اين نهاد به‌شدت در تلاش است بين منافع اقتصادي (…) و شعارهاي ارزشي (… كه بسيارند) خود تعادلي برقرار كند. تلاشيست كه امنيت و رونق سينما و آزادانديشي، قرباني اين جريان است.
در انتها يادآور مي‌شوم؛ متأسفانه در هياهوي جشنواره فيلم فجر سال گذشته فيلم «ماحي» به‌خاطر سليقه افراطي افرادي از اكران جا ماند. به اين دليل كه فيلم به مفاسد اقتصادي و رانت‌هاي دولتي در كشور در يك دوره تاريخي مي‌پردازد. دراين‌بين چندروزيست كه از جشنواره پرحاشيه فيلم فجر مي‌گذرد. با شرايطي كه امروز شاهدش هستيم متوجه مي‌شويم كه جشنواره فيلم فجر و سازمان‌هاي وابسته به دنبال سينمايي خاموش و دور از هرگونه واقع‌گرايي اجتماعي و سياسي معاصر، مسير خود را طي مي‌كنند.
اميدوارم روزگاري رسد تا صدا و تصوير سينماي ايران بدون هرگونه سليقه افراطي از هر گروه و جناح به مردم سرزمينم ايران انتقال يابد.
