سینماژورنال: محمدعلی ابطحی که در دوران اصلاحات رییس دفتر رییس جمهور بود در هفته های اخیر در “اعتماد” به مرور برخی از خاطرات خود از مدیریت در دهه 60 در رادیو می پردازد.
به گزارش سینماژورنال در تازه ترین خاطره نگاری، ابطحی از چگونگی راه اندازی برنامه “سلام صبح بخیر” گفته که ایده آن از رادیوی مشهد و جواد آتش افروز آمده است.
ابطحی در خلال این خاطره نگاری نکته ای را هم درباره چگونگی ورود علی اصغر پورمحمدی معاون فعلی سیما به حلقه مدیریتی صداوسیما گفته است. گویا ابطحی از قبل از انقلاب اسلامی پورمحمدی و خانواده اش را می شناخته و بعد از شروع به کارش در رادیو هم یک بار اتفاقی او را در قم دیده و همان دیدار باعث شده حکم مدیریت گروه اجتماعی رادیو برایش صادر شود.
سینماژورنال متن کامل خاطره نگاری ابطحی را به نقل از “اعتماد” ارائه می‌دهد:
سلام صبح بخیر
يكي از برنامه‌هايي كه در زمان مديريت من بر راديو ايران آغاز شد، “سلام صبح بخير” بود. تا آن موقع رسم بود كه راديو تلويزيون خيلي بهداشتي جز خوبي در جامعه نبيند. حتي در مسائل اجتماعي هم جز خوبي نمي‌شد چيزي ديد. در مشهد كه مدير برنامه‌هاي راديو تلويزيون بودم، جوان شادابي به نام جواد آتش‌افروز در آنجا بود كه با كمك نويسندگان توانايي از جمله مرحوم احمد خرسند و حسن معين برنامه‌اي داشتند بنام سلام صبح بخير. كار اصلي و متفاوت‌شان پخش تلفن‌هاي مردم بود كه مشكلات شهري را مي‌گفتند. ساعت هفت تا هفت و نيم صبح زنده اجرا مي‌شد ولي تلفن‌هايش از قبل كنترل مي‌شد.
یک روز پورمحمدی را دیدم و حکم مدیریت اجتماعی را برایش زدم
در اواخر سال ۶۲ كه تازه به تغييرات در راديو مشغول شده بودم، يك روز در قم اصغر پورمحمدي را ديدم كه از قبل انقلاب خودش و خانواده‌هامان با هم آشنا بودند. از او دعوت كردم به راديو بيايد. پذيرفت و آمد. حكم مديريت گروه اجتماعي را برايش زدم. چون براساس سيستم و ضوابط راديو هر برنامه‌اي بايد ذيل يك گروهي تعريف مي‌شد. از اولين روزها بحث انتقال برنامه “سلام صبح بخير” به شبكه سراسري را مطرح كردم. چند تا مشكل وجود داشت. در سطح ملي و در ايام جنگ و راديوي پرشنونده، طرح مشكلات فردي بسيار غيرقابل پذيرش به نظر مي‌رسيد. نكته ديگر وجود گويندگان سابقه‌دار در راديو بودند كه با آوردن يك فرد از شهرستان و سپردن برنامه به وي مخالف بودند.
“سلام صبح بخیر” یک اتفاق بود
دل به دريا زدم. از آتش‌افروز و تيمش خواستم به تهران بيايد. كارمند آموزش و پرورش بود. با نامه‌نگاري در عالي‌ترين سطح بين آقاي محمد هاشمي و آقاي اكرمي، وزير وقت آموزش و پرورش به تلويزيون انتقال يافت و در ارديبهشت سال ۱۳۶۳ برنامه “سلام صبح بخير” در شبكه سراسري ساعت ۷/۵ تا ۸ شروع به پخش كرد. روزهاي اوليه خيلي سخت بود. استقبال مردمي وسيع ولي مسوولان كشوري با نگراني به آن برخورد مي‌كردند. در شهر “سلام صبح بخير” يك اتفاق بود و تظلم‌خواهي. برنامه ريتم مشخصي داشت. هر روز موضوعي انتخاب مي‌شد و محور برنامه بود. تلفن‌ها هم در لابه‌لاي برنامه پخش مي‌شد.
وزرا به رییس جمهور چغلی می کردند
علاوه بر تلفن، در سطح شهر گزارشگر‌هايي بودند كه از مردم گزارش مي‌گرفتند و آنها را آماده مي‌كردند و روزهاي بعد پخش مي‌شد يا با بي‌سيم به راديو مي‌فرستادند. در ابتدا آقايان غفاري و سنجري بيشتر گزارش مي‌گرفتند تا آقاي شهرياري هم به اين جمع پيوست. فرهاد خسروي، عبداللهي و سعيد نعمتي از جمله نويسندگان سلام صبح بخير بودند. چند ماهي از شروع برنامه كه گذشت، وزرا حساسيت نشان دادند. مرتب به نخست‌وزير و رييس‌جمهور چغلي مي‌كردند. آن ايام هم زير سايه امام خميني همه مسوولان در يك جبهه محسوب مي‌شدند و به دليل گرايش‌هاي سياسي – مثل آنچه اين روزها عادت شده است، حرمت مسوولان زيرسوال نمي‌رفت و سيستم تبليغي كه مورد قبول بيشتر مردم بود، به خود اجازه نمي‌داد كه حرمت‌شكني كند.
یک نیاز روزانه
اما ما خيلي زودباور پيدا كرده بوديم كه انتقاد غير تخريب است. “سلام صبح بخير” تبديل به يك نياز روزانه شده بود. مسوولان آن را پذيرفتند. روزهاي پنجشنبه به طور ثابت شهردار تهران مهمان برنامه بود. از آن مهم‌تر اينكه كم‌كم روز سياستمداران با سلام صبح بخير آغاز مي‌شد. در اين اواخر آقاي دكتر حبيبي به عنوان معاون اول دولت كارگزاران به اعضاي دولت رسما بخشنامه و خبر آن را هم منتشر كرد كه مسوولان همه بايد در اول صبح برنامه سلام صبح بخير را گوش كنند و روابط عمومي‌ها موظف باشند كه پاسخگوي سلام صبح بخير باشند. حتي يك روزي را سلام صبح بخير به عنوان روز محيط زيست اعلام كرده بود كه شرحش را بعدا خواهم گفت، از دفتر رياست‌جمهوري وقت، آيت‌‌الله خامنه‌اي تماس گرفتند كه به دليل اهميت اين روز ايشان مي‌خواهند در برنامه سلام صبح بخير پيام بدهند كه ضبط و پخش شد. خيلي از اتفاقات عادي اين سال‌ها مسير سختي را طي كرده تا به اينجا رسيده است.
