سینماروزان: ماجرای حاشیه های پیرامون نسخه اکران «خانه دختر»شهرام شاه حسینی همچنان ادامه دارد.
به گزارش سینماروزان حتی اگر تولیدکنندگان به صراحت از ممیزی نهایتا دو دقیقه ای فیلم بگویند اما الکن بودن است که به زعم برخی مخاطبان پاشنه آشیل «خانه دختر» شده است؛ الکن بودنی که برخلاف تصور بسیاری از مخاطبان امروزی در نسخه جشنواره فیلم هم وجود داشت و اصلا همین بود که اسباب شکل گیری سوءتفاهمات مضمونی درباره فیلم شد.
رویا تیموریان بازیگری که در آستانه 60 سالگی قرار دارد در «خانه دختر» قطبی منفی را ایفا کرده که مهیب بودن شخصیتش نمود بیرونی دارد. تیموریان ایفاگر مادرشوهری است که قصد دارد عروس آینده اش را مجبور به آزمایش دوشیزگی کند و همین است که تراژدی را شکل می‌دهد، در گفتگویی که با «جامعه» داشته با تأکید بر آن که بخش عمده سانسورهای نسخه اکران «خانه دختر» مربوط به بازی وی بوده اینکه مخاطب متوجه سانسور شده را مزیت دانسته است.
رویا تیموریان درباره نقطه نظر برخی مخاطبان که از الکن بودن نسخه اکران «خانه دختر» گفته‌اند اظهار داشت: صحنه های من خیلی حذف شده و مشکل سر همان سکانسهاست. بحثی که قصد شروع آن را داریم خیلی ریشه‌ای است و مواردی است که بلاهای بسیاری در رابطه با آن سر من آمده است؛ از توقیف فیلم «زادبوم» که 10 سال در توقیف بود و پس از آنکه رفع توقیف شد یک بخش‌هایی از آن رفت و به شکل بسیار ناقص اکران شد. من در آن زمان خواهش کردم و در مطبوعات هم صحبت کردم که فیلم را ممنوع کنید زیرا به این صورت احترام عوامل و سازندگان فیلم حفظ خواهد شد. متأسفانه فیلمی که به نظرم بسیار شریف و انسانی بود قیمه قیمه شد و سوخت؛ ما از این فیلمها کم نداریم. «خانه دختر» نیز دچار همین مشکل است، فیلم «شیفتگی» من توقیف است و به بایگانی رفته و بهانه‌هایی برای آن تراشیده می‌شود که اصلا عاقلانه نیستند. تکلیف ما با سینما مشخص نیست. عده‌ای می‌توانند و عده‌ای نمیتوانند. به هر حال باید فهمید که ما محرم هستیم یا نیستیم؟
تیموریان با اشاره به سوءتفاهمات گریبانگیر «خانه دختر» از زمان حضور در جشنواره فجر و بعدتر به هنگام توقیف بیان داشت: همیشه این ترس و نگرانی وجود دارد که شاید مربوط به فضای سیاسی کشورمان باشد که هر چیزی- حتی رنگ – می‌تواند معنای سیاسی داشته باشد. برای خود من اتفاق افتاده که در روزی به‌خصوص با یک روسری بیرون آمدم و گفتند که طرفدار فلان شیوه هستی؟ و من هیچ چیز نمی‌دانستم! گفتم به خدا اگر می‌دانستم، اصلا چنین چیزی نیست. یعنی به دلیل پیچیدگی که در روابط، سیاست، اقتصاد و اجتماع به وجود آمده است به قدری دچار سوء‌تفاهم هستیم که هرچیزی یک معنا برای ما دارد، به نظرم باید همه‌چیز را ساده‌تر نگاه کرد.
تیموریان ادامه داد: این فیلم هم بعد از سه سال به این شکل روی پرده رفت. این موضوع الکن بودن، تنها نظر شما نیست خیلی‌ها این را مطرح میکنند. من دوباره فیلم «خانه دختر» را ندیدم چون دلم نمی‌خواست ببینم. می‌دانستم چه بلایی سر آن خواهد آمد، می‌دانستم که فیلم نامفهوم می‌شود. مسئولان بخش کوتاه‌کردن فیلم قطعا خوشحال هستند که چیزهایی را حفظ کرده‌اند و نگهبان بوده اند، بخش تولید فیلم هم قطعا ناراحت هستند چون فیلم معنای خود را ندارد.
این بازیگر با اشاره به حذفیات مرتبط با کاراکتر مهیب خودش در «خانه دختر» اظهار داشت: من به عنوان بازیگر این فیلم، نقش کوتاه و لحظاتی را بازی کرده‌ام که در زمان مونتاژ مورد بحث بود، فیلم را در جشنواره دیدم فکر می‌کنم آن چیزی که هدفم بود و برایش سعی کرده بودم در مدت‌زمان کوتاه اتفاق افتاده بود، اما از همان صحنه‌های کوتاه دو بخش دیگر نیز حذف شد. من را برای صدای فیلم خواستند و رفتم، چون این بخش درآمده بود و باید صدایی را اضافه می‌کردم.
تیموریان ضمن همدلی با تولیدکنندگان «خانه دختر» گفت: تهیه‌کننده حق دارد که به هر شکل شده کار را اکران کند، زیرا سرمایه‌گذاری کرده و سرمایه‌اش سه سال خوابیده است. اگر این کار را نمی‌کرد نمی‌توانست برای موقعیت‌ها و فیلمهای دیگر سرمایه‌گذار باشد. خب سینمای ما هم تقریبا خصوصی شده و تهیه‌کنندگان و کارگردانان حرفه و حرفشان این است که کار خود را انجام دهند، بنابراین مجبور هستند در جاهایی کوتاه بیایند، اما از یک جهت خیلی خوب است که تماشاچی و مخاطب خاص کاملا متوجه می‌شود که فیلم سانسور شده است. من حرفم این نیست که نقشم در فیلم کوتاه شده، با اصل کوتاه کردن فیلم و سانسور آن مسئله دارم. به نظرم این اتفاق مسئله‌ای است که ما را آزار می‌دهد نه تعداد سکانس و پلان‌هایی که بازیگر درآن حضور دارد.
این بازیگر 58 ساله که چندین بار آثارش طعم توقیف و رفع توقیف را چشیده اند ادامه داد: نمی‌دانم این اتفاق تا چه زمانی ادامه دارد، اما به نظرم به عنوان کسی که چند کار کردم و توقیف شدند بعد از رفع توقیف، دعا می‌کردم کاش از توقیف درنمی‌آمدند، حداقل احترام ما حفظ میشد. سعی می‌کنم به نوعی خود را قانع کنم، اما ممکن است خیلی‌ها ظرفیت من را نداشته باشند. اینگونه می‌شود که این شبهه پدید می‌آید که چرا باید تلاش کنم؟ یک متن را به من می‌دهند و حفظ می‌کنم و جلوی دوربین می‌روم، اینها یا درمی‌آورند یا نمی‌گذارند، این می‌شود که سینما یا هنرهای دیگری که داریم خنثی و صرفا سرگرم‌کننده هستند. من اعتقاد دارم بخشی از هنر و سینما، سرگرمی است و بخشی از آن حرف‌هایی است که شما قصد زدن آن را دارید. اینگونه می‌شود که آدم کم‌کم با ضعیف شدن انگیزه روبه‌رو می‌شود، من که مقاومت کردم و سعی می‌کنم درست حرکت کنم، اما همه قرار نیست ظرفیت من را داشته باشند.
