سینماروزان/دینا محمدی: “زندگی زیباست” سریالی متناسب با سلیقه نسل جوان است که حین پخش حواشی زیادی پیرامون آن بوجود آمده اما کارگردان اثر کم و بیش توانست همچنان مخاطب سیما را به سمت خود جلب کند.
مقوله ای که می توان آن را ذیل مقوله توجه به سلیقه مخاطب تعریف و آن را به عنوان ستونی تعریف کرد که مشخصا سایر حوزه های نمایش بصری نیز به آن باید توجه داشته باشند و دغدغه های مردم را به تصویر کشند، دغدغه هاییست که مشخصا در “زندگی زیباست” به زیبایی به آن توجه شده است.
قاسم جعفری، کارگردان سریال هایی همچون “خط قرمز”، “کمکم کن”، “همسفر”، “غریبانه” و “از نفس افتاده” نشان داده است که در فضای تلویزیون همچنان می توان کارهای جدید کرد.
او سریال “زندگی زیباست” را از شبکه دوم روی آنتن برده، سریالی که روایتگر چالش های زندگی جوانان دهه ۷۰ است. سریالی که یکی از ویژگی های بارز آن بهره گیری از چهره های تئاتری و جدید برای گسترده کردن دایره بازیگران است. یکی دیگر از ویژگی های مثبت این سریال بهره گیری از لوکیشن های زیبایی بوده که با توجه به قصه و فیلم نامه، جاذبه های گردشگری ایران را برای مخاطب به تصویر می کشد.
در این میان باید توجه داشت که مشخصا یک سریال بواسطه ذاتی که دارد باید تا انتها مشاهده شود و پس از آن در مورد آن قضاوت کرد. اتفاقی که در خصوص سریال “زندگی زیباست” رقم نخورده و با توسل به مبناهای نادرست، سریال نادانسته تحت هجمه بابت ترویج سبک زندگی غربی قرار گرفت.
برخی منتقدین این اثر فراموش کردند که ۱۰ قسمت از این سریال به دلایلی اجازه پخش نداشته است و همین امر ضربه زیادی به روایت داستان وارد کرد.
سریال “زندگی زیباست” دغدغه دارد و دغدغه آن همان چیزی است که میلیون ها جوان این سرزمین دنبال می کنند. توجه به این دغدغه ها، مشخصه بارز این سریال است.
قاسم جعفری انتخاب بازیگران از میان چهره‌های شناخته نشده را قبلا هم تجربه کرده بود و خیلی از بازیگرانی که ما به عنوان سوپراستار از آن ها یاد می‌کنیم روزگاری نخستین نقش آفرینی هنری خود را با حضور در آثار این کارگردان تجربه کردند.
تماشای مجموعه “زندگی زیباست” علاوه بر انرژی مثبت، حس خوب آرامش را نیز به مخاطب منتقل می‌کند. حسی که حتی در تیتراژ پایانی با حضور بازیگران جوان این سریال شور و حال جوانی را و از همه مهم تر عشق را به طرز زیبا و شاعرانه‌ای به مخاطب القا می کند.
با احترام به همه نقدها و نظرهای حول یک محصول تلویزیونی، نیک که بنگریم وقتی یک اثر بر دل مخاطب می‌نشیند دیگر هیچ اظهارنظر و حتی قلمی یارای تخریب آن را نخواهد داشت و درنهایت این بیننده است که تعیین می‌کند اثری موفق بوده یا باید از ذهن ها کنار گذاشته شود.
