سینماروزان: ساخت فیلم مستقل بسیار دشوار شده است و چه‌بسا بعد از این بیشتر شاهد ساخت فیلمهای ارگانی و سفارشی باشیم، ضمن اینکه شاهد تولید انبوهی از فیلمهای کمدی گیشه‌ای هستیم.
سید مرتضی فاطمی، کارگردان فیلم بی مادر در گفتگو با روزنامه هم میهن با بیان مطلب فوق گفت: من پارسال مهرماه قرار اکران داشتم که با آن اتفاقات روبه‌رو شد و شرایط نمایش فیلم بی مادر فراهم نشد. خدا را شکر قصه فیلم، تاریخ‌مصرف ندارد و هرزمانی می‌توان آن را نمایش داد؛ چون موضوع آن یک موقعیت انسانی است. اما آنقدر تراژدی در خود جامعه بالاست که فیلم‌هایی که در سینمای ایران ساخته میشوند از جامعه عقب می‌افتند. خب در این شرایط اکران هر فیلمی دیگر مثل سابق نیست و مخاطب هم مثل قبل دل و دماغ سینما رفتن ندارد. به‌نظرم در شرایطی به‌سر می‌بریم که سینمای اجتماعی نمی‌تواند فیلمی بسازد تا مخاطب را جذب کند.
وی ادامه داد: یک بخش‌اش به‌خاطر سیاست‌گذاری‌ها در حوزه سینماست که فیلم‌ساختن را برای فیلمساز سخت کرده و یک بخش‌اش هم به‌دلیل وضعیت اجتماعی است. فیلمساز چه چیزی را می‌تواند در سینما به تصویر بکشد که جلوتر از جامعه باشد؟ اما با این‌حال خدا را شکر در این چند هفته‌ای که در حال اکران است، پرفروش‌ترین فیلم اجتماعی در حال اکران شده است.
او در بخش دیگری از صحبت هایش گفت: درحالی‌که نقطه‌قوت سینمای ایران فیلمهای اجتماعی آن بود که می‌توانست سینمای ایران را در سطح دنیا مطرح کند و حرفی برای گفتن داشته باشد، اما الان بعید می‌دانم که داشته باشد؛ چه برسد به اینکه بتواند جلوتر از جامعه و مخاطب حرکت کند. فراتر از این اساساً ساخت فیلم مستقل بسیار دشوار شده است و چه‌بسا بعد از این بیشتر شاهد ساخت فیلمهای ارگانی و سفارشی باشیم، ضمن اینکه شاهد تولید انبوهی از فیلمهای کمدی گیشه‌ای هستیم.
او افزود: وضعیت اقتصادی سینما هم به‌قدری تراژدی است که حتی اگر عوامل بازدارنده دیگر هم نباشد، همین یک فقره برای ورشکستگی سینمای ایران کافی است. الان پرفروش‌ترین فیلم اجتماعی در حال اکران، فیلم «بی‌مادر» است اما چه فروشی؟ چه مقدار؟ تهش این فیلم 200هزار مخاطب داشته باشد و این برای یک کشور 80میلیونی به شوخی شبیه است.
فاطمی گفت: از طرف دیگر معیشت مردم به‌گونه‌ای شده است که یک خانواده چهار نفره برای تماشای یک فیلم با هزینه‌های جانبی‌اش، باید نزدیک ۵۰۰هزار تومان هزینه کنند. خب در چنین وضعیتی که بسیاری از مردم در تامین مایحتاج ابتدایی زندگی مانده‌اند، سینما‌رفتن نمی‌صرفد. تداوم این وضعیت می‌تواند سینمای ایران را عملاً فلج کند.
