سینماژورنال/جبار آذین: هر سال ده ها جشنواره ریز و درشت فرهنگی و سینمایی با عناوین مختلف و مضامین گوناگون در کشور برگزار می شود؛ جشنواره هایی که اغلب دستاوردهای مهم و تعیین کننده برای سینما و هنر ندارند.
به گزارش سینماژورنال جشنواره عمار هم یکی از همین جشنواره هاست با این ویژگی که طی شش دوره برگزاری اش کوشیده در اهداف، اجرا و مناسبات اجتماعی متفاوت باشد.
جشنواره هایی چون عمار که به دلایل گرایش به آرمانهای ارزشی و دینی، نحوه عملکرد و اجرا و جذب مخاطبان خاص تا حدی از سایر جشنواره های رسمی، سفارشی و فرمایشی، متفاوت و متمایزند، غالبا رویکردی آرمانگرایانه دارند و می خواهند با ورود سینما به بیان مردم و انتقال حرفهای مردم به سینما در شکل دهی سینمای مردمی نقش مهم و موثر ایفا کنند.
این تفکر و خواسته، خوب و امیدآفرین است به شرطی که همه چیز این جشنواره برمبنای عقل، تعهد، تخصص، تجربه، دانش و فرهنگ جامعه چیدمان شده باشد و تناقضاتی شبیه به این رخ ندهد که این جشنواره در شعار مردمی برای تحت نوازش گرفتن از سوی رسانه های شبه‌روشنفکری به آنها آگهی فراخوان دهد.
کودکی که حرفهای بزرگ می زند اما در اجرا کوچک عمل می کند
برای دستیابی به این مهم بیش از هر چیز لازم است که عمار از مدار انزوای فرهنگی، خودمحوری سینمایی و بی اعتنایی به دیگران خارج شود و شوق آرمانهای جذاب آن را از سوی دیگر بام به زمین نیندازد.
عمار بسان کودکی است که حرفهای بزرگ می زند و ایده آلهای بزرگتر در ذهن دارد ولی در اجرا، کوچک، محدود و شعاری عمل می کند.
اگر قرار است عمار صرفا یک جشنواره محفلی باشد و مختص طیف خاصی ار هنرمندان و علاقمندان موسوم به حزب اللهی، علیرغم گستردگی و بزرگی مفهوم حزب الله دیگر نمی تواند عنوان مردمی بودن را با خود یدک بکشد چراکه معنای حزب الله محدود به جریان یا گروه ویژه ای از افراد جامعه نیست و عام جامعه و انسانها را دربرمیگیرد.
جایگاه هنرمندان و منتقدان مستقل کجاست؟
با این وصف باید پرسید جایگاه رسانه ها، منتقدان، استادان هنر و سینما، مسئولان فرهنگی و هنری، هنرمندان هموطن اقلیت و حرفه ای های سینما و هنر که استقلال منش دارند در جشنواره عمار کجاست و چرا به آنها اعتنا نمی شود و جذبشان نمی کنند.
صدالبته این امر اتفاق خوبی است که عمار سعی دارد حتی با آگهی دادن به رسانه های مبلغ جریان شبه‌روشنفکری آنها را هم به خود جلب کند اما این روند در صورتی مثرثمر است که تعاملی دوسویه برقرار شود نه آن که از ترس دیده نشدن در فلان محفل مثلا انتلکتوئل این تخصیص رپورتاژها صورت گیرد.
سعی کنید شبه‌روشنفکران به دنبال شما بیایند و نه برعکس
عمار باید جای مناسب برای تمام سینماگران، هنرمندان و منتقدان مستقل کشور باز کند و از طریق ارتباط فعال، مستمر و سازنده به راستی برای تبدیل شدن به جشنواره ای مردمی بکوشد.
در غیر این صورت امکانات رشد و تاثیرگذاری و ماندگاری و فرهنگ سازی را از کف می دهد و این بسیار تاسف بار است.
دوستان عمار باید همپای خود جشنواره رشد کنند و به بلوغ فرهنگی، سینمایی و رسانه ای برسند و البته که سعی کنند شرایطی را فراهم آورند که شبه روشنفکران به دنبال آنها بیایند نه اینکه خود دنباله روی دست چندم آنها شوند…
- جبار آذین(منتقد و مدرس پیشکسوت سینما)
