سینماروزان/حامد مظفری: محمدعلی بهمنی شاعر و غزل‌سرای معاصر در ۸۲سالگی مرحوم شد.
محمدعلی بهمنی در فروردین ۱۳۲۱ در دزفول متولد می‌شود. مادر و پدرش متولد تهران بودند و او در راه سفر به دزفول به قصد دیدار برادرش به دنیا می‌آید و به همین دلیل در شناسنامه اش درج می‌کنند: متولد دزفول!
پدر بهمنی از پرسنل راه آهن بود و برای همین خانواده ایشان در شهرهای مختلف اقامت داشتند ولی خودش از دهه پنجاه دیگر در بندرعباس اقامت گزید. علاقه به شعر و داستان از کودکی در او وجود داشت و بی تحصیلات آکادمیک و در نوجوانی و هنگام کار در چاپخانه با فریدون مشیری که آن روزها مسئول صفحهٔ شعر و ادب هفت‌تار چنگ مجلهٔ روشنفکر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰، زمانی که تنها ۹ سال داشت، در مجلهٔ روشنفکر به چاپ رسید و به تدریج با بسیاری از نشریات به همکار پرداخت.
بهمنی از سال ۱۳۴۵ همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و برنامهٔ صفحهٔ شعر را با همکاری شبکه استانی خلیج فارس ارائه داد. بهمنی در سال ۱۳۷۴ همکاری خود را با هفته‌نامهٔ ندای هرمزگان آغاز می‌کند و صفحه‌ای تحت عنوان تنفس در هوای شعر را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار می‌دهد.
وی از سال ۱۳۵۳ ساکن بندرعباس شد، پس از پیروزی انقلاب، به تهران آمد و مجدداً در سال ۱۳۶۳ به بندرعباس عزیمت کرد و در آنجا ساکن شد. بهمنی مسؤول چاپخانهٔ دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات چی‌چی‌کا (در گویش بندرعباسی به معنی قصّه) در بندرعباس بود.
از محمدعلی بهمنی ده ها مجموعه شعر به یادگار مانده و ازجمله: “باغ لال”، “در بی وزنی”، “دهاتی”، “عشق است”، “نیستان”، “غزل زندگی کنیم” و…
بخشی از شهرت محمدعلی بهمنی مرهون استفاده اشعارش توسط خوانندگان موسیقی پاپ بوده چنان که از عماد رام(قصه دل) و حمیرا(هوای قفس) گرفته تا رامش(رودخونه ها)، شادمهر عقیلی(دهاتی)، ناصر عبداللهی(هوای حوا) و حبیب(خرچنگهای مردابی) و…، برخی از بهترین قطعات خود را با بهمنی کار کردند.
دو قطعه “هوای حوا” با صدای ناصر عبداللهی و موسیقی فرزاد فرومند و همچنین “خرچنگهای مردابی” با صدا و ملودی حبیب محبیان و تنظیم لو واروژان را باید جزو هیت‌ترین آثار تاریخ موسیقی پاپ ایران دانست که هر دو در حافظه مخاطبان باقیست.
در این بین خوانش اشتباه حبیب از “خرچنگ های مردابی” و استفاده از واژه “کمال‌دار برای من کمال پرست” به جای “کمالِ دار برای من کمال پرست” با گلایه بهمنی هم مواجه شد منتها همچنان موسیقی زیبای حبیب برای این کار بود که بهمنی را به تحسین واداشت.(اینجا را بخوانید)
محمدعلی بهمنی هرچند غزلسرا بود ولی به نیما علاقه وافر داشت چنان که جسمش را غزل و روحش را نیمایی میدانست. بهمنی مدتی رئیس شورای شعر و موسیقی ارشاد هم بود ولی در شهریور ۹۷ خودش از این سمت کناره گرفت با این توضیح که “نمی‌خواهم مزاحم ترانه های ضعیف باشم!” و شاید همین جدایی بود که باعث شد در پنج شش سال اخیر مدام ترانه های ضعیف و بی کیفیت را با صداهای نخراشیده بشنویم!!
