سینماروزان: محمدمهدی حیدریان رییس سازمان سینمایی در دولت دوم اعتدال با پیشینه معاونت سینمایی به سازمان آمد و همین باعث شد خیلیها گمان کنند با حضور او بسیاری از مشکلات سینمای ایران در کوتاهترین زمان ممکن حل خواهد شد اما واقعیتی به نام بدنه فرسوده و بیش از حد فرتوت سازمان سینمایی و موسسات زیرمجموعه آن و تزلزل مدیران بالادستی خانه سینما که نتوانستند با آگاهی بخشی مفید به بازویی برای حل مشکلات اصلی صنف بدل شوند موجب شده کارنامه حیدریان هم تا اینجا کاملا بینابین باشد.
به گزارش سینماروزان همزمان با روز ملی سینما حیدریان گفتگویی تفصیلی با نرگس عاشوری در روزنامه «ایران» داشته و کوشیده پاسخگوی پرسشهایی باشد که در ماههای اخیر زیاد درباره آن شنیده ایم اما کمتر پیش آمده رسانه های سیاسی جرأت یا آگاهی لازم برای طرح آن را نداشته اند؛ پرسشهایی که از پولشویی تا بلاتکلیفی برخی آثار رفع توقیف شده و حتی چگونگی ادغام بخش «بین الملل» در جشنواره فجر را دربرمی‌گیرد.
محمدمهدی حیدریان با اشاره به درخواست بدنه سینماگران در ادغام بخش بودجه خوار بین الملل در جشنواره فجر بیان داشت: برگزاری جشنواره‌ها هدفمند است و از هر آنچه کمک کند تا به این اهداف برسیم استقبال می‌کنیم. شرط عقل بود که با نامه کانون کارگردانان همین‌گونه برخورد کنیم. در همان زمان به معاون پژوهشی سازمان این مأموریت را دادیم که نشست‌های مختلفی با کارشناسانی که در حوزه جشنواره‌ها صاحب‌نظر هستند تدارک ببینند. از کانون کارگردانان هم دعوت شد تا نظرات شان را تبیین کنند. جلسه نهایی برای تصمیم‌گیری در این خصوص بزودی برگزار خواهد شد.
رییس سینما پیرامون ورود پولهای مشکوک به سینما و پولشویی اظهار داشت: پولشویی یک تعریف دارد و ورود و خروج آن باید یک نسبت‌هایی با هم داشته باشد تا پولشویی تلقی شود. سینما که محل سرمایه‌گذاری در حوزه فرهنگ است از جمله مواردی است که به هیچ وجه نمی‌شود آن را محلی برای پولشویی تلقی کرد. تشخیص کثیف یا تمیز بودن سرمایه وظیفه قوه قضائیه است و برخورد با آنها هم کار قوه قضائیه است. ما باید نظام تهیه‌کنندگی سینما را که امروز نظام بسامانی نیست نظام واحد و حرفه‌ای کنیم. دستورالعملی که حدود 8 ماه پیش درباره آن صحبت کردیم در عرض یک هفته آماده می‌شد، تبیین ضوابط و دستورالعمل این حوزه کار سختی نیست اما نگاه ما به سینما نگاه دستورالعملی نیست بلکه می‌خواهیم خود اهالی سینما و تهیه‌کننده‌ها راجع به واژه به واژه آن فکر کنند و تصمیم بگیرند و قانع شوند که حیات سینما و سلامت آن در گروی تهیه‌کننده است. اگر چه در اصلاحیه پروانه ساخت هم شناسایی سرمایه و سرمایه‌گذار و احراز صلاحیت آن لحاظ شده است. با یکپارچه‌سازی و ارتقای نظام تهیه‌کنندگی دیگر با مسائلی مشابه بلاتکلیفی سرنوشت برخی فیلم‌ها مواجه نخواهیم شد؛ تهیهکنندههایی که چون سرمایه‌گذار نبودند اکران شدن و نشدن فیلم برایشان اهمیتی ندارد و اصلاً اکران فیلم را پیگیری نمی‌کنند، خب این خیانت به سرمایه‌گذار و سینماست چون امکان و جریانی که می‌تواند ادامه داشته باشد با عمل غیرحرفه‌ای تهیهکنندههایی که فقط این عنوان را یدک می‌کشند متوقف میشود.
محمدمهدی حیدریان درباره مشکلات پیش روی اکران «خانه پدری»کیانوش عیاری و «آشغالهای دوست داشتنی»محسن امیریوسفی و فیلمهایی از این دست بیان داشت: بیش از 300 فیلم ساخته و نمایش داده شده که 5 موردش به اشکال برخورده است که عدد و رقم قابل تحملی برای یک فعالیت از هر جنس بویژه در حوزه فرهنگ است. تهیه‌کننده بر اساس قرار و مدار با شورای پروانه ساخت برای تولید یک فیلم موافقت اصولی می‌گیرد اما طبق آن ضوابط عمل نمی‌کند. یکی از کارگردانان به صراحت می‌گفت که هدفش دورزدن مجوز بوده است. حال اینکه فیلمی بسازی و هیچ گونه زیر بار اصلاحات نروی هم عجیب است. کیانوش عیاری از شخصیت‌های با ذوق و کاردان در حوزه کارگردانی است اما اصلاحیه‌ای که به فیلم ایشان وارد شده طبق تشخیص شورا سبب آزار روحیه مردم میشود. کشتن یک نفر آن هم با ضربه سنگ و اصرار بر نشان دادن آن با پخش صدای شکستن جمجمه در همه جای دنیا مشمول قواعد میشود. این تفکر که اصلاح نمی‌کنم و پخش نمی‌کنم بخشی‌اش به‌همان نظام تهیه‌کنندگی برمی‌گردد و اینکه سرمایه این فیلم از کجا آمده است؟! اگر سرمایه مال خودمان باشد تعامل‌مان بیشتر میشود. حتی با همین شرایط این فیلم اجازه اکران در گروه هنر و تجربه را هم دارد. گاهی تلقی عجیب و غریبی از واژه اصلاحیه میشود. اصلاً از این خبرها نیست. بسیاری از این فیلم‌ها موارد اینچنینی دارند. در بررسی فیلم‌ها، هم نگاه فرهنگی ملاک است و هم تبدیل موضوع به تصویر مطرح است. ممکن است در تبدیل یک مفهوم به تصویر به گونه‌ای عمل کرده باشیم که با توجه به شرایط جامعه دچار کج فهمی شود. اتفاقاتی در جامعه و شهر می‌افتد که ممکن است نمایش فیلم به آن التهابات دامن بزند، نه اینکه نمایش فیلم جامعه را به هم بریزد اما در همان شرایط سوء برداشت‌ها از فیلم بیشتر از شرایط عادی میشود. به‌همین خاطر برای پیشگیری از سوء‌تعبیر و تفاهم امکان نمایش آن اثر در شرایط خاص وجود ندارد و با گذر زمان نمایش آن بلامانع میشود. در سال‌های اخیر مشابه آن را داشته‌ایم. یک فیلم چندین سال در توقیف بوده و بعد بدون هیچ سوء‌تفاهم و ایجاد حاشیه اکران شده است. ما باید تلاش کنیم این مفاهمه با کارگردان را در زمان تولید و قبل از آن داشته باشیم.
حیدریان در پاسخ به پرسشی مربوط به علایق سینمایی خویش گفت: از وقتی که مسئولیت‌‌دار شدم لذت فیلم دیدن از من گرفته شده. کمتر فرصت سینما رفتن دارم اما سعی می‌کنم به اندازه‌ای که وقت دارم فیلم ببینم و معمولاً در مسیر آمد و شد و با لپ‌تاپ فیلم می‌بینم. طرفدار ژانر خاصی نیستم. فیلمهایی که حرفی برای گفتن داشته باشند را دوست دارم حال ممکن است مثل «لیلی با من است» این حرف را درقالب طنز بیان کرده باشد. به‌خاطر مسئولیتم نمی‌توانم از فیلمساز خاصی به عنوان فیلمسازان مورد علاقه نام ببرم. طیفی از فیلمسازها که به فکر و محتوا ارزش و احترام می‌گذارند را بیشتر دوست دارم.
