سینماروزان/حامد مظفری: ما عادت داریم که چیزی از ارزش هایمان کم نشود. حتی اگر مربی بازنده را جایگزین مربی برنده کنیم و اگر آقای بازنده، در مجموع هفت گل بخورد، باز چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر برای صعود فقط به مساوی با تیمی میانه نیاز داشته باشیم و باز ببازیم، همچنان چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر برای گل زنی در همه سطوح و در برابر همه تیم‌ها، به جان کندن نیاز داریم، باز چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر تنها استراتژی ثابت‌مان در همه بازی‌ها، کوشش برای گل نخوردن و حین آن کل‌کل‌های بیخودی با داور برای قانع کردن او جهت گرفتن پنالتی باشد و گاهی حین همین کل‌کل‌ها، گل بخوریم، همچنان چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر کار به جایی برسد که بازیکن خارج از زمین مان، کارت زرد بگیرد و اسباب خنده رقیب، باز چیزی از ارزشهایمان کم نمی‌گردد.
اگر آقای بازنده -که میلیون‌ها دلار بغل ما به جيب زده و طی بیش از یک دهه حتی یک رشد محسوس برای‌مان نداشته- به‌دنبال ادامه رویاسازی(!) و گام بعدی با ماست و حتی عذری، پوزشی یا دلجویی در کلامش نمی‌بینیم، باز چیزی از ارزشهایمان کم نمی‌شود.
اگر مرتب به جام جهانی می‌رویم و در همان مرحله ابتدایی حذف می‌شویم و اگر مدام به جام ملت‌ها و جام باشگاه‌های آسیا می‌رویم ولی دریغ از یک قهرمانی، باز هم ربطی به ارزش‌های ما ندارد. ارزش‌های ما هیچ گاه کاسته نخواهد شد.
ارزش‌های ما تابعی است همواره ثابت؟؟ شاید این ثبات در سویه منفی محور مختصات باشد و با پیشروی بُعد چهارم ماده، منفی‌تر گردد ولی باز چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شود چون صعود را از منظر تعداد رقم می‌سنجیم و نه از منظر جهت!؟؟
