سینماروزان/مهدی فلاح: ششصد و هفدهمین برنامه از سری برنامه‌های سینماتک خانه هنرمندان ایران، دوشنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۴، به نمایش فیلم «هنوز اینجا هستم» اثر والتر سالس(۲۰۲۴) اختصاص داشت. پس از نمایش این فیلم، نشست نقد و بررسی آن با حضور اسماعیل میهن‌دوست(منتقد سینما و فیلمساز) برگزار شد. اجرای این برنامه برعهده سامان بیات بود.
اسماعیل میهن‌دوست در این نشست گفت: فیلم «هنوز اینجا هستم» اثری قابل‌تأمل از والتر سالس است. این فیلم را می‌توان در دو سطح بررسی کرد: اول از بعد مضمون که به‌شدت تأثیرگذار است، و دیگری ساختار روایت که با دقت و هوشمندی طراحی شده است. از منظر محتوایی، فیلم به مباحث عمیقی نظیر حافظه، هویت و عدالت می‌پردازد. جمله «ما نمی‌بخشیم و فراموش نمی‌کنیم» به نوعی عصاره تفکر فیلم است. با این حال، جذابیت فیلم فقط در پیام آن نیست، بلکه در فیلم‌نامه‌ای درخشان و کارگردانی دقیق سالس هم نهفته است.
او افزود: فیلم شروع هوشمندانه‌ای دارد و در پرده اول، اعضای خانواده یکی‌یکی معرفی می‌شوند. در عین حال تمرکز فیلم به‌گونه‌ای است که شخصیت پدر خانواده را محوری نشان می‌دهد. با این حال، به مرور، نقطه دید روایت تغییر می‌کند و از زاویه اول‌شخصِ پدر به مادر منتقل می‌شود، و این تغییر به‌قدری هنرمندانه انجام می‌شود که مخاطب کاملاً جذب روایت جدید می‌ماند. در پرده دوم، تغییرات بیشتری را در روایت می‌بینیم و پس از بازداشت پدر خانواده، مادر به محور داستان تبدیل می‌شود. از این نقطه به بعد، فیلم نه تنها مبارزه سیاسی و اجتماعی مادر را نشان می‌دهد، بلکه او را در جایگاه یک پدر مسئول برای فرزندانش قرار می‌دهد.
این منتقد سینما در ادامه بیان کرد: این تغییر روایت، دقیقاً همان‌جایی رخ می‌دهد که پدر خانواده دستگیر و بازداشت می‌شود. از آن لحظه به بعد، مادر به مرکز قصه بدل می‌شود و مخاطب از طریق او وقایع را دنبال می‌کند. این انتخاب، کاملاً منطقی است، چراکه مادر نه‌تنها نقشی کلیدی در خانواده دارد، بلکه محور تمام تحولات قصه نیز می‌شود. یکی از نقاط قوت فیلم، همین ترکیب میان دغدغه‌های سیاسی و خانوادگی است. کارگردان موفق شده با ظرافت، از افتادن فیلم به ورطه شعارزدگی اجتناب کند و به‌جای آن داستانی انسانی و مؤثر ارائه دهد.
میهن‌دوست در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: یکی دیگر از نقاط مورد بحث، استفاده از شخصیت‌های برزیلی و ارتباط شخصیت‌پردازی‌های آنان با داستان بود. برخلاف برخی نظرات که معتقدند شخصیت‌ها سطحی هستند، من این فیلم را اثری می‌دانم که به‌خوبی شخصیت‌پردازی کرده است. مثلاً رابطه مادر با هریک از فرزندانش، نشان‌دهنده موقعیت سنی و دغدغه‌های متفاوت آنان است. از سوی دیگر، شخصیت مادر نیز با عمق و لطافت خاصی پرداخته شده است. او زنی است که تلاش می‌کند خانواده را حفظ کند، در عین حال که نقشی مهم در مبارزه سیاسی نیز ایفا می‌کند. یکی از عناصر تأثیرگذار فیلم، صحنه‌هایی است که مادر، با وجود تمام سختی‌ها و ناامیدی‌ها، مبارزه‌اش را ادامه می‌دهد.
او ادامه داد: این فیلم به زیبایی نشان می‌دهد که مبارزه سیاسی و زندگی خانوادگی از هم جدا نیستند، بلکه در هم تنیده‌اند. مادر خانواده مجبور است در عین مدیریت مسئولیت‌های اقتصادی و تربیتی، از حیثیت شوهر خود که قربانی بی‌عدالتی شده نیز دفاع کند. این ترکیب از زندگی و مبارزه، فیلم را فراتر از یک اثر صرفاً سیاسی یا ملودرام کرده است.
این منتقد سینما در پایان بیان کرد: «هنوز اینجا هستم» اثری است که از درون یک بحران سیاسی و اجتماعی، داستانی انسانی و تأمل‌برانگیز می‌سازد. از مبارزه مادر گرفته تا سرنوشت فرزندان، تمام این داستان‌ها به زیبایی در خدمت یک روایت واحد درمی‌آیند. فیلم شاید در بخش‌هایی طولانی به نظر برسد، اما ظرافت روایت به‌گونه‌ای است که مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند.
