سینماروزان: محسن امیریوسفی کارگردانی که در دولت دهم بعد از مدتها توانست فیلم توقیفی «آتشکار»ش را هم در جشنواره فجر به نمایش درآورد و هم آن را اکران عمومی کند در دولت یازدهم نه توانست آخرین ساخته اش «آشغالهای دوست داشتنی» را در جشنواره به نمایش درآورد و نه توانست پروانه نمایش آن را برای اکران عمومی بگیرد.
به گزارش سینماروزان این کم لطفی به فیلمسازی که مدام به دولت دهم نقدهای اساسی وارد می کرد مطمئنا اسباب دلخوری را موجب می شود تا جایی که او در تازه ترین گفتگویش که با «شرق» و در فاصله ای اندک تا انتخابات 96 انجام شده بالاخره مدیران سینمایی دولت یازدهم را هم نقد کرده است.
متن کامل گفتگوی محسن امیریوسفی را با این توضیح بخوانید که ای کاش سینماگران ما قبل از تبلیغ برای کاندیدایی خاص در انتخابات قدری در اندیشه های فرهنگی این کاندیداها هم تأمل کنند تا دقیقا توسط همان کاندیدایی مهجور واقع نشوند که سنگش را به سینه زده اند:
بسیاری از اهالی رسانه و منتقدان در جشنواره، تقاضای نمایش «آشغالهای دوست‌داشتنی» را داشتند که متأسفانه اتفاق نیفتاد و ظاهرا مشکل نمایش این فیلم همچنان ادامه دارد، در این مدت واکنشی از جانب مدیران دولتی نسبت به فیلم داشتید.
هیچ جوابی نگرفتم! ولی از همه صد منتقد و خبرنگار تشکر مي‌كنم و به‌خاطر اینکه هیچ جوابی از دبیر جشنواره نگرفتند، از همه آنها عذرخواهی می‌کنم، بالاخره روزی «آشغالهای دوست‌داشتنی» به نمایش درمی‌آید.
این چهارمین‌باری بود که فیلمتان را در جشنواره ثبت‌نام کردید. چرا آن را رسانه‌ای نکردید و تابهحال درباره اتفاقاتی که در این چند سال افتاده حرفی نزده‌اید؟
در این سال‌ها می‌خواستم در سکوت و باآرامش در پی احقاق حق فیلمم باشم، ولی به قول یکی از مدیران قبلی جشنواره، امسال هیئت محترم انتخاب بالاخره ننگ نپذیرفتن «آشغالهای دوست‌داشتنی» را پذیرفت و آن را به نام خودش ثبت کرد! این فیلم کاملا قانونی ساخته شده و نزدیک چهارسال است که امید به اندکی تدبیر و اعتدال دارم، ولی اشتباه بود! تابهحال در دولت اعتدال، درِ سینما بر همان پاشنه دولت قبلی چرخیده است!
چهارسال است که می‌گویم «آشغالهای دوست‌داشتنی» فیلمی در جهت گفت‌وگو، وحدت ملی و پرهیز از فضای دوقطبی در جامعه است؛ چیزی که نیاز امروز جامعه ماست، ولی تنها پاسخی که از مدیران گرفتم، خانه‌نشین‌کردنم بود! آن‌هم در بهترین سال‌های زندگی کاری‌ام. شاید همان سال ٩٢ وقتی اجازه ندادند هیئت انتخاب جشنواره، این فیلم را ببیند، باید آن را به جشنواره‌های خارجی می‌دادم تا حداقل زحمات گروهی از بهترین عوامل سینمای ایران دیده می‌شد، هنوز نمی‌خواهم قبول کنم که اشتباه کرده‌ام!
امسال فیلم‌اولی‌ها حضور پررنگی در جشنواره داشتند و آثارشان در کنار سایر بخش‌ها دیده شد، آثار فیلم‌اولی‌ها را چطور دیدید؟
در این شرایط تنها امید سینمای ایران فیلم‌اولی‌ها هستند که باوجود همه مشکلات، فیلم‌های بسیار خوبی ساختند، فیلم‌های اول چون عمدتا ریشه در جریان فیلم کوتاه دارند، از پشتوانه غنی تکنیکی و محتوایی برخوردارند که امید به احیای سینمای ایران را بالا می‌برد.
انتقاداتی نسبت به انتخاب فیلم‌ها، سطح کیفی آثار و درنهایت داوری‌ها شد که بسیاری از این حواشی همچنان ادامه دارد، امسال نام بسیاری از دیگر فیلم‌سازان جریان‌ساز سینمای ایران هم از حضور در جشنواره حذف شد، به نظر شما تا چه حد برخی از این انتقادها به عملکرد هیئت انتخاب و داوری وارد است؟
همه داوران از چهره‌های شناخته‌شده و معتبر سینمای ایران بودند و چون همه فیلم‌ها را ندیدم، ترجیح می‌دهم نظری ندهم، ولی حجم اعتراضاتی که امسال به مدیریت و داوری جشنواره شد، نام جشنواره سی‌وپنجم را ماندگار کرد. ولی درباره هیئت انتخاب، نپذیرفتن فیلم «کاناپه» آقای عیاری که غیر از داستان ساده و انسانی‌اش، منحصربه‌فردترین تجربه سینمای ایران در چهره‌پردازی بازیگران زن را نشان می‌داد، اوج محافظه‌کاری و بی‌مهری بود. کاناپه باعث تحول سینمای ایران در ارتباط هرچه‌بهتر و واقعی‌تر با فیلم‌های ایرانی می‌شود. من دو فیلم «لِرد» آقای رسولف و «هجوم» آقای مکری و چند فیلم دیگر را هم ندیده‌ام، ولی مطمئنم کیفیت این فیلم‌ها کمتر از اکثر فیلم‌های جشنواره امسال نبود و حضورشان جشنواره را گرم‌تر و جذاب‌تر می‌کرد.
بسیاری معتقدند ضعیف‌ترین جشنواره سال‌های اخیر را پشت‌سر گذاشتیم، نظر شما چیست؟
از نظر مدیریتی تا حدی موافقم، هرچند امسال تعدادی فیلم خوب هم در جشنواره بود.
به‌زعم برخی، محتوای بسیاری از فیلم‌های امسال جشنواره تلخ بود، نظر شما هم همین است؟
این تلخی در جامعه امروز ایران و نهایتا در سینمای ما هم هست. این تلخی حاصل روحیه مردم و سینمایی است که خیلی وقت‌ها پاسخ امیدواری‌اش را نمی‌گیرد.
