سینماروزان/حامد مظفری: انتقال کاخ جشنواره فجر از سالن‌های میلاد و ملت به سینماهای چارسو و فلسطین ، حرف و حدیث‌های مختلفی را شکل داده.
پیشتر درباره درست و غلط این انتقال در سینماروزان نوشتیم(اینجا را بخوانید) ولی پشت پرده این انتقال چیست؟
هم سالن همایش‌های برج میلاد و هم پردیس ملت که در سالهای قبل کاخ جشنواره بودند-مستقیم یا غیرمستقیم- متعلق به شهرداری هستند و حالا به جای آنها پردیس چارسو متعلق به بنیاد ۱۵ خرداد و سینما فلسطین متعلق به وزارت آموزش و پرورش هستند که جایگزین شده‌اند.
این ردّپای مشترک شهرداری در سالن‌های قبلی متعلق به کاخ جشنواره را باید ریشه اصلی انتقال از میلاد و ملت به چارسو و فلسطین دانست؟
اینکه چرا مدیران جشنواره فجر چهلم تمایلی به استفاده از سالن‌های متعلق به شهرداری نداشته‌اند بیش از هر چیز ظن پیشنهادات مالی صاحبان سالن به دبیرخانه را به ذهن متبادر می‌کند؟
واکنش رسمی به این ماجرا را یزدان عشیری مدیرکل روابط عمومی سازمان داشته که ذیل طرح گلایه‌های فیلمسازان از کیفیت فنی سالن میلاد گفت: شرایط بهره وری و امکان استفاده از برج میلاد در این دوره فراهم نبوده است.
بله؛ “شرایط بهره‌وری” و “امکان استفاده” بیش از هر چیز ظن مالی را پررنگ می‌کند و احتمالا “شرایط”پرداخت پولی نجومی در کار نبوده که تقدیم شود و “امکان استفاده” از میلاد فراهم گردد؟؟
در سالهای قبل‌تر عمدتا برای استفاده از چنین سالن‌هایی هزینه‌های مالی قابل توجهی بر گرده جشنواره سوار نمی‌شد چون مدیران میلاد و ملت می‌دانستند هیچ فضایی برای برند شدن بهتر از کاخ جشنواره وجود ندارد.
ناگفته پیداست استقرار کاخ جشنواره در برج میلاد در دولت دوم احمدی‌نژاد و تداوم این انتقال تا هفت سال بود که اشتهار میلاد را چند برابر کرد به خصوص که در تمام فضاهای تبلیغاتی کاخ جشنواره چه فرش قرمزها و چه فتوکال‌ها سهمی ویژه برای برندینگ میلاد وجود داشت.
درباره پردیس ملت هم انتقال بخشی از کاخ جشنواره در دولت دوم روحانی به این پردیس، فضای تبلیغاتی ویژه‌ای را برای این پردیس فراهم کرد که هرچند مدیران سابق تصویرشهر نتوانستند از این فضا برای ترمیم کامل ایرادات و ارتقای آن استفاده کنند ولی حداقلش این بود که ملت از آن پردیسِ مُرده سالهای قبل فاصله گرفت.
اینکه برج میلاد برای همراهی با جشنواره چهلم فجر، درخواست نجومی داده، هرچند تایید رسمی نشده ولی بی‌سابقه است؟
یادمان نمی‌رود که در دوره سی و ششم جشنواره فجر، ابراهیم داروغه‌زاده دبیر وقت، به یکباره قید میلاد را زد و کاخ جشنواره را به ملت منتقل کرد. هرچند در آن دوران دلایل اصلی این امر کیفیت فنی پایین سالن اصلی میلاد بود ولی شنیده‌های غیررسمی حکایت داشت از آن که برای دراختیار گذاشتن میلاد به فجر درخواست مالی هنگفت شده!!
حذف میلاد از فجر این مزیت را داشت که فقط سه سال بعدتر برای استقرار جشنواره در آن، نه تنها هزینه‌ای برای دبیرخانه تراشیده نشد بلکه در سال آخر برگزاری فجر در دولت اعتدال، شهرداری حامی جشنواره هم شده و به عنوان اسپانسر به کمک جشنواره آمد.
اینکه امسال مجددا میلاد به دلیل پیشنهاد بالای مالی(!؟) کنار گذاشته شده ضررش بیش از فجر برای میلاد است. چون درنهایت دبیرخانه فجر می‌تواند با تمرکز بر چارسو و فلسطین و البته افزودن یکی دو سینمای دیگر پایتخت به این دو سالن، آلترناتیوی قدرتمند برای میلاد بتراشد.
آلترناتیوی بسیار کم‌خرج‌تر که خواه ناخواه هزینه‌های اضافی موجود در میلاد و فی‌المثل پذیرایی ویژه و تمام‌وقت را هم تعدیل خواهد کرد.
مدیران شهرداری اگر دیر بجنبند آلترناتیو طراحی شده توسط دبیرخانه فجر چهلم برای رهایی از میلاد، تثبیت شده و در سالهای آینده وضعیت وارونه خواهد شد یعنی آن گاه مدیران شهرداری هستند که برای تغییر وضع و بازگرداندن فجر به میلاد باید نجومی هزینه کنند.
