سینماروزان/محسن نقی‌نژاد: در فاصله‌ای کوتاه تا معرفی نماینده ایرانی اسکار۲۰۲۶ گرچه داده های رسمی درباره گزینه ی ایرانی اسکار منتشر نشده ولی فهرستی غیررسمی از عناوین ده فیلم منتخب در فضای رسانه‌ای درز کرده.
این فهرست ده‌فیلمه شامل «زن و بچه»، «پیرپسر»، «برف آخر»، «عزیز»، «علت مرگ نامعلوم»، «سینما متروپل»، «بی‌سروصدا»، «زیبا صدایم کن» و «آدم‌فروش» و «ناتوردشت» است و کاملا معلوم است که رقابت نهایی میان دو فیلم پیرپسر و زن و بچه است چون بقیه گزینه‌ها نه تنها پخش خارجی موفق نداشته‌اند بلکه بعضا حتی در اکران داخل هم ناکام بوده‌اند.
بین «زن و بچه» که در بخش مسابقه کن حاضر بوده و «پیرپسر» که در فستیوال روتردام جایزه برده، اگر بخواهیم براساس اقبال مخاطب وطنی قیاس کنیم به «پیرپسر» می‌رسیم که گزینه‌ی بهتری برای معرفی به اسکار است…
«پیرپسر» به هر حال به‌نسبت تلاش کرده نوآوری‌های خود را داشته باشد و مثلا بعد از سالها یک بازیگر حرفه‌ای و قدرنادیده-حسن پورشیرازی- را در قله قرار داده یا کارگردان آن اکتای براهنی چنان جاه‌طلبی داشته که از اکران نسخه اصلی ۳ساعت و خرده ای کوتاه نیامده و همان نسخه را بدون گران کردن بلیت سینما، اکران کرده و مخاطب هم داشته و دارد و به زودی هم ۲۰۰میلیاردی میشود.
«پیرپسر» روایتی ضدّدیکتاتوری دارد و از آن مهمتر اینکه یک دیکتاتور سمپاتیک را ساخته پرداخته کرده؛ دیکتاتوری که حتی به هم‌بزمِ سالیان خود نیز اعتنا ندارد تا شاید به مخاطب گرا دهد که «دیکتاتور شدن از آنچه در آینه می‌بینیم به ما نزدیکتر است!»
اکتای براهنی طعنه های بجایی به جریان موسوم به روشنفکری نیز در فیلم خود داشته و علنا ادعاهای این جریان انتزاعی را به شوخی می‌گیرد و همین‌هاست که میتواند فیلمش را برای مخاطب خارجی خسته از دوقطبی “دیکتاتورهای سبک‌مغز-شبه‌روشنفکران اداباز” جذاب کند.
در شرایطی که سالها بعد از «جدایی…»اصغر فرهادی دوباره به گزینه‌ای برای اسکار رسیده‌ایم که نظیر فیلم فرهادی، اجماع مخاطب عام و خاص را دارد، زمینی‌ترین راه، معرفی همین فیلم به اسکار است.
