سینماروزان/مهدی فلاح: برگزاری یک رویداد انتقال تجربه با عنوان “شکوه سینما” در هتل آزادی تهران و با حضور تعدادی از سینماگران مطرح، یک معنا دارد و آن هم اینکه در همین دوران غلبه ارگان‌ها بر همه چیز و همه امور از تولید تا برگزاری جشن و جشنواره، باز اگر بخش خصوصی حرفه‌ای پای کار بیاید، نتیجه مقبول تری رقم خواهد خورد.
مستانه مهاجر مدیر “شکوه سینما” از تدوینگران باسابقه ای است که دفعتا بالا نیامده و سال‌ها کار و تجربه کرده تا به یکی از مونیتورهای قابل اعتنای سینما بدل شود و هرچند که تهیه‌کنندگی هم کرده ولی باز به عنوان یک تدوینگر قابل شناخته میشود.
مستانه مهاجر در رویداد “شکوه سینما” در کنار پارسا پیروزفر و پرویز شهبازی، سلیم اِوجی و نوری بیلگه جیلان از سینماگران ترک را دعوت کرد تا مسترکلاس‌هایی را برای علاقمندان سینمای ایران برگزار کنند و با اینکه حضور در این رویداد نیاز به ثبت نام و پرداخت هزینه نسبتا بالا داشته ولی استقبال از آن قابل توجه بوده است و به خصوص حضور نوری بیلگه جیلان کارگردان آلترناتیو سینمای ترکیه با اقبال بالای مخاطبان روبرو شد.
توجه به این رویداد که علاقمندان برای حضور در آن باید رقمی قابل توجه پرداخت می‌کردند را کنار کم رونقی بخش بین الملل جشنواره‌های ارگانی که بگذاریم چه دستگیرمان میشود؟ واقعیت این است که در این سال‌ها تقریبا تمامی جشنواره های در نام بین‌المللی ما که بودجه هنگفت دولتی هم داشته اند از فقدان حضور چهره ها و آثار مطرح سینمای جهان رنج می برده اند و حتی همان برگزاری جداگانه بین‌الملل فجر هم به جاي کشاندن پای سینماگران مطرح خارجی، بیشتر به خاطر نمایش فیلم‌های ردّی جشنواره اصلی فجر مورد توجه بود؛ جشنواره های کوتاه و مستند و … هم که جای خود دارند.
مستانه مهاجر شق القمر نکرده و فقط سعی کرده چرخ را از نو اختراع نکند و آنچه را در آوردگاه های سینمایی خارجی دیده، گرته برداری کند. او فهمیده که هیچ رویداد مطرح سینمایی نميتواند محصور به جغرافیای داخل باشد و راه دور نرفته و از همین همسایه توریست‌زده بغل‌دستی، فیلمسازی برنده نخل طلا را آورده و کنارش پارسا پیروزفر ی را قرار داده که از بازپخش “دختران انتظار” و “در چشم باد” در تلویزیون تا آثار روزش مثل “در انتهای شب” و “مست عشق” در مرکز اقبال عمومی است.
“شکوه سینما” نشان داد که اولا اگر در جشنواره امسال فجر یک عاقل‌مرد باشد حتما از همین تجربه اولیه مستانه مهاجر استفاده بهینه میکند و ثانیا اینکه اهالی سینمای ایران مدام نباید چشم به جیب ارگان ها داشته باشند تا برایشان کاری کنند و میشود در بخش خصوصی رویدادهایی را راه اندازی کرد که تاثیرگذاری آنها به مراتب بیشتر از جشنواره های فرتوت ارگانی باشد.
