سالها در انگلستان، اروپا، و آمریکا زحمت کشید و از بین 114 آژانس، تنها 2 مورد حاضر شدند در ارتباط با کار او اظهار نظر کنند. او در جستجوی فرصتهای بیشتر بود. از اینرو، اروپا را به قصد آمریکا ترک گفت. کلیپهای متعددی برای ارائۀ کار خود تهیه کرد تا بالاخره مورد توجه یکی از آژانس ها قرار گرفت.
زمانی که نامش در کنار نام برندۀ اسکار ظاهر شد، اشک ناباوری از چشمانش سرازیر گشت. ایمان راسخی که او را تشویق به ترک وطن کرده بود به ناگاه موجب گردید تا درها برویش گشوده شود و موقعیت های خاص و ممتازی را در برابرش قرار دهد.
هنرپیشه شدن مسیر آسانی نیست و غالباً با خیل عظیم مردودیت ها، تردیدها و تنش های سخت توأم است. با این حال، آرزوی نائل آمدن به شغلی پایدار و پر بازده در این زمینه چندان دور از دسترس نخواهد بود چنانچه سه عنصر اصلی “استعداد”، “تلاش پیگیر” و مقدار زیادی “شانس” دست به دست هم دهند و آیندۀ شغلی درخشانی را برای افراد رقم زنند.
برداشت از حرفۀ هنر پیشگی در آلمان و فرایند آموزشی و اجرایی این حرفه دراین کشور دارای شباهت ها و تفاوت های زیاد با دیدگاههای رایج و شیوه ها و عملکردهای مرسوم در پایتخت سینمایی جهان، یعنی ایالات متحدۀ آمریکا، است. هر چه هنرپیشه مجهزتر باشد، بهتر می تواند نظر موافق فیلمسازان و سایر عوامل تصمیم گیرنده، از جمله تهیه کنندگان و کارگردان ها، را نسبت به توان و استعداد خود در جذب و تهییج تماشاچیان جلب نماید.
برای مطرح شدن به عنوان یک هنرپیشه در آمریکا کافیست به اختیار در یک مدرسۀ مربوطه دوره دیده باشید و متعاقباً در مصاحبات و صداگذاری ها موفق عمل کنید. در برنامۀ آموزشی مراکز برجسته در نیویورک و لس آنجلس، برگزاری کلاس های عدیده برای آماده سازی هنرجویان جهت درخشش حرفه ای در سطوح جهانی پیش بینی شده است. کلاس ها 5 تا 6 روز در هفته و به صورت 6 ساعت در روز برگزار می شود و رئوسی چون ابتکار عمل، مطالعات صحنه ای، تولید صدا، شخصیت شناسی، حرکت، موسیقی، تاریخ تأتر و سینما، نبرد در صحنه و بازیگری صدا را در بر می گیرد.
جلسات تکنیکی از همه حائز اهمیت تر است و تابع شیوه ها و ویژگی های منحصربفرد هر مکتب بازیگری می باشد. تکنیک “لی سترازبِرگ” یکی از شاخص ترین آنهاست و با حافظۀ حسی هنرجویان سر و کار دارد. آنان باید بتوانند با رجوع به خاطره ای در گذشته و یادآوری بوها، مزه ها، عواطف، دمای محیط و اجسام ثابت و محرک سازی شده، واقعیتی قدیمی را در زمان حال بازگو نمایند. و یا تکنیک “مایسنِر” که مبتنی بر خلق واقعیتی الهام گرفته از حقیقت بکمک رفتارهای واقعی است و طی آن هنرجویان باید با بهره جویی از برهم کنش های انسانی، و نه اجرای رُل، واقعیتی را بر اساس یک محتوای صد در صد حقیقی بیافرینند. فرایند شاخص این تکنیک عبارتست از “تمرین تکرار” که، در جریان آن، دو هنرپیشه مقابل یکدیگر قرار می گیرند و، بدون بکارگیری الفاظ رایج و پیچیده، عباراتی را در ایجاد آشنایی هر چه بیشتر و بها دادن به لحظۀ بوجود آمده، به زبان می رانند.
در بازیگری، روش های متعددی برای دگرگون سازی و تحول وجود دارد که از این بین می توان به “ستِلا اَدلِر” برای تشویق بازیگران به استفاده از قوۀ تخیل برای خلف حقیقت و یا تکنیک “یوتا هِیگِن” برای تحریک آنان به ابراز عواطف و تجربیات شخصی به جای تقلید صرف از عواطف و تجربیات شخصیت داستان جهت هرچه واقعی تر جلوه دادن صحنه ها اشاره داشت. همۀ این ابزارها و مهارت ها برای اجرای یک نقش خاطره انگیز به هنرجویان معرفی می شود.
در آلمان، هنرپیشگان مصمم غالباً 2 یا 3 جلسه در هفته در کلاسهای بازیگری که حول آثار منتخب و به دقت موشکافی شدۀ کلاسیک، شامل نمایشنامه های دراماتیک و کمدی “میخایل چخوف”، “بِرتولد برِشت”، “ویلیام شِکسپیر” و بسیاری دیگر از این نویسندگان نامدار، شرکت می کنند تا درک عمیق تری نسبت به شخصیت های موجود در این آثار بیابند. بعد از یک جلسه تمرین تمام و کمال، صحنه هایی بکمک مدرسین خلق و به اجرا گذاشته می شود. در خلال این نمایش ها و با پرهیز از هر گونه ابتکارعمل افراطی که باعث مخدوش شدن اصالت کلی صحنه شود، بازیگران به مرور تکنیک های معرفی شده توسط شاخص ترین مکاتب بازیگری می پردازند. بازیگری باید بصورت خطی و، در عین حال، معتبر و نامتناقض باشد و از حیطۀ نمایش عدول نکند. بازیگرانی که مایل به توسعه و تعمیم مهارت های خود در سایر حیطه ها را دارند می توانند جداگانه در کلاس های خصوصی و خارج از برنامه ثبت نام کنند. بازیگرانی که علاقه مند به تغییر رشته و ورود به کار فیلمسازی و تصویربرداری هستند نیز می توانند در کارگاههای تخصصی که به اینمنظور تدارک دیده می شود شرکت نمایند. در برخی موارد، دوره های کارشناسی نیاز به حضور همزمان در برنامه های هفتگی با رئوس کارگردانی، تهیه کنندگی، رقص و موسیقی دارد تا، بطور همزمان، دروازه های جدید در دیگر زمینه های هنری بروی بازیگران گشوده شود.
صرفنظر از استعداد بازیگری، با اتکا به حضور صرف در کلاسها و بدون تلاش و تمرین خارج از برنامه نمی توان راه به جایی برد. در آلمان، بعد از فارغ التحصیلی، نمی توان بدون انعقاد قرارداد انتظار یافتن موقعیت بازیگری داشت. بسیاری از بازیگران به سالن های تأتر در سراسر کشور مراجعه می کنند و، بعد از چند بار محک خوردن، به عضویت رپرتوار این سالن ها در میایند تا، در قبال دریافت دستمزد هفتگی، برای مدتی معین در درام های کلاسیک و نمایشنامه های خودپردازی شده با موضوعات متنوع به ایفای نقش بپردازند. یک مسیر مطلوب با حاشیۀ زمانی امن. در خلال این دوره، بازیگران می توانند به آژانس های مختلف مراجعه نموده و، درصورت پذیرفته شدن، با درج مشخصات نوشتاری و تصویری، به فهرست آنلاین دفاتر سینمایی اضافه شوند. از این مرحله به بعد، همه چیز بستگی به آژانس طرف قرارداد دارد. فرایند پذیرش در دفاتر سینمایی معمولاً شامل یک مصاحبه کوتاه و یک خلاصه خوانی است. بازیگران همچنین می توانند از طریق همکاری با استودیو ها ، ضمن افزودن بر تجربیات خویش، ، با عوامل و دست اندرکاران آشنایی پیدا کنند. بسیاری از بازیگران دارای مشاغل پاره وقت و تمام وقت جانبی هستند و، هر زمان که فرصت دست دهد، به انجام بازیگری می پردازند.
در آمریکا، جدای از این موارد، می توان با “خود تبلیغی” و “ابتکارعمل” به فرصت های درخشان در امر بازیگری نائل گشت. ابتکار عمل کلید کسب معروفیت و ورود به عرصۀ فعالیت است. بازیگران می توانند در عرصه های مختلف ورود کنند و خودشان را به کارگردان ها اثبات نمایند. آنها قادرند فضای نمایش اجاره کنند و به اجرای نمایش در حضور مردم مبادرت ورزند. آنها همچنین این فرصت را در پیش روی خود دارند، تا بعنوان مهمان، در کنار شخصیت های حرفه ای در سینما و تلویزیون حضور بهم رسانند. همچنین، با شرکت در کارگاههای کارگردانی، موقعیت آشنایی با کارگردان ها پدید میاید و بر شانس گزینش بازیگران افزوده می شود. بازیگران می توانند از همتایان خود بخواهند تا آنها را به عوامل ذیربط توصیه نمایند. همچنین، هر بازیگری می تواند با تهیه و انتشار پکج های متنوع، برای خود یک نماینده بیابد. انعقاد قرارداد با مدیران و سرپرستان حربۀ دیگری است برای دریافت بازخورد و جلب توجه عموم نسبت به شخصیت های خاص در تولیدات سینمایی و تلویزیونی. علاوه بر این، بازیگران می توانند با ارسال درخواست به مراکز آنلاین، همانند “بَک استِیج” و “اَکتورز اَکسِس” و غیره و ذالک، کلیپ هایی را از هنر نمایی خود تهیه و تدوین کنند و آنرا برای تشخیص صلاحیت در اختیار نمایندگان و آزانس ها قرار دهند. آژانس ها نیز، به نوبۀ خود، کلیپ ها را برای معرفی افراد به دست اندرکاران تهیه و تولید محصولات بزرگ سینمایی و تلویزیونی ارسال می کنند. ضمن آنکه، “اینستاگرام”، “فیسبوک” و “تویتر” ابزارهای مناسبی برای پیگیری آنلاین موقعیت و عملکرد افراد است. بازیگران همچنین می توانند با یافتن شغلی در استودیوها، از نزدیک با نحوۀ کار آشنا شوند و، در خلال حضورشان، با افراد بیشتری آشنا شوند. بازیگران می توانند به طرق مختلف موفق شوند و، در نهایت، در رشتۀ خود کسب و کاری راه بی اندازند. محصولی که هر بازیگر ارائه می کند “خودش” است. بسته به نحوۀ تبلیغ “خود”، عوامل تصمیم گیرنده با شما، استعدادهایتان، ارزشهایتان و روحیۀ حرفه ای گرایی که از آن برخوردار هستید آشنایی پیدا می کنند و، بر اساس همین ارزش و روحیه، طالب شما می شوند و شما را برای مصاحبه و همکاری دعوت می کنند.
و در انتهای کار می رسیم به عامل مهم “شانس”. بسیاری ناچارند با قبول مشاغل حاشیه ای، نظیر دربانی و گارسنی و آموزش و سگ گردانی و نظافتچی، امورات خود را بگذرانند و خرج دوره هایی را که یک بازیگر باید در ان شرکت نماید تامین نمایند. همه کم و بیش با رمز موفقیت کسانی که روزگاری در خیابانها و صفوف اغذیه فروشی ها ملاقات می کردیم آشنایی دارند. معهذا، نمی توان بخت و اقبال را در موفقیت آنان نادیده گرفت. از همه جای دنیا می توان برای موقعیت های شغلی موجود ثبت نام کرد. منتهی مراتب، در صنعت فیلم و نمایش، کسانی که در آمریکا زندگی می کنند، به علت برخورداری از خیل امکانات، از شانس بیشتری برخوردار می باشند. هر کس سرنوشت خود را رقم می زند و ماحصل کار نیز بستگی به عملکرد شخصی دارد. ولی، چطور است که تنها عدۀ معدودی در غایت موفق به قدم زدن به روی قالی قرمز “هالیوود” می شوند و عدۀ کثیری باید با یک شغل بخور و نمیر تن در دهند؟ همه چیز بستگی به میزان استعداد، پشتکار، و اقبال شخص دارد. بازیگران برای موفق شدن نیازمند یک نهاد جا افتادۀ بازیگری دارند. درست همانطور که نمی توان انتظار داشت بدون بهره مندی از استعداد و صرفاً به اتکاء شانس و اقبال، به موفقیت در زمینۀ بازیگری نائل آمد و یا، برغم فقدان ابزارهایی چون “خود تبلیغی” و “ابتکار عمل”، معروف شد و به شهرت رسید. بازیگری حرفه ای است بسیار متنوع که نیاز به شخصیتی قوی و جا افتاده دارد. بازیگر شدن کار بسیار دشواری است ولی غیر ممکن نیست. کسب مهارت های لازم و قرار گرفتن در مکان مناسب در زمان مناسب می تواند زمان را به نفع ما رقم زند.
مممممممنوننننننننننننن