سینماروزان/حامد مظفری: پردیس افکاری بازیگر سینما و تلویزیون در ۶۰سالگی بر اثر ابتلا به سرطان کبد درگذشت.
پردیس افکاری زاده سال ۱۳۴۲، دانش آموخته رشته تئاتر از دانشگاه آزاد بود و دوره بازیگری را در گروه تئاتر آناهیتا گذرانده بود.
پردیس افکاری فرزند جهانگیر افکاری مترجم معروف بود. جهانگیر افکاری مترجم و مقاله‌نویسی بود که با ترجمه کتاب‌های “کاندید” نوشته ولتر و “جنگ شکر در کوبا” اثر ژان-پل سارتر، مورد توجه قرار گرفت.
او در تئاتر با کارگردانانی چون زنده‌یاد رکن‌الدین خسروی، مجید جعفری، شکرخدا گودرزی، محمد نجفی و قطب‌الدین صادقی همکاری داشته و از عمده نمایش‌هایی که در آنها بازی کرده میتوان به آثاری چون سوسنگرد، ابن سینا، باغ آلبالو، زیرگنبد کبود، ژاندارک، عروسی، عاشق‌کشون، دندون طلا اشاره کرد.
او فعالیت خود را در سینما با فیلم «شاخه‌های بید» به کارگردانی امرالله احمدجو در سال ۱۳۶۷ آغاز کرد. بازی در فیلمها و نمایش‌های تلویزیونی چون هادی و هدی، بزبز قندی(عروسک‌گردان)، غروب یک روز بارانی، غفلت، معین پزشک، با طراوت، فکر پلید، خانه شماره پنجم، این یک دادگاه نیست، در مسیر زاینده رود، بخش دیگری از کارنامه هنری این بازیگر است.
افکاری در سینما با کارگردانانی چون سیروس الوند، محمد علی سجادی، امرالله احمدجو، حسن فتحی، کریم آتشی، حمید رخشانی و … همکاری کرده که نتیجه آن بازی در آثاری همانند دخترک کنار مرداب، گزل، کیفر، برخورد، پرواز را به خاطر بسپار، پنجاه روز التهاب، ضربه آخر، بانی چاو … است.
پردیس افکاری در دهه ی هفتاد در فیلم های پلیسی اکشن بازی می کرد و میتوان به جرأت گفت اولین بازیگر زن نقش خرابکار بود در فیلم های حادثه ای مثل “پنجاه روز التهاب” که با توانایی او در نقش اکشن دیدنی شد و این نقش را عینا در فیلم سیاسی “قلاده های طلا” تکرار کرد ولی بازی در “قلاده های طلا” باعث شد به مانند بسیاری از بازیگران آن فیلم، توسط سینماگران اصلاح‌طلب بایکوت شود.
پردیس افکاری بعد از بایکوت توسط سینماگران موسوم به سبز منتج از بازی در “قلاده های طلا”، کم‌کار شد و درنتیجه آن در میانه دهه نود به ترکیه مهاجرت کرد و در برخی آثار شبکه جم به ایفای نقش پرداخت؛ او هرچند بعد از قتل مدیر جم به مانند بسیاری دیگر از بازیگران مهاجر به ایران بازگشت ولی همان حضور کوتاه مدت در جم باعث شد این بار دیگر حتی طیف سینماگران موسوم به اصولگرا نیز به او روی خوش نشان ندهند…
