سینماژورنال: حجتالله ایوبی رییس سازمان سینمایی شاید به دلیل نداشتن عقبه سینمایی هرازگاه اظهارنظراتی را طرح می کند که باعث شگفتی مخاطبان می شود.
به گزارش سینماژورنال در یکی از تازهترین موارد، وی که برای حضور در اختتامیه جشنواره رضوی به یزد رفته بود، در یک تقسیم بندی که می تواند در تاریخ بی نظیر باشد(!) بیان داشته: سینما در عصر امروز بر دو قسم هالیوود و سینمای ایران تقسیم میشود.
وی البته که توجیه این امر را تعداد بالای جوایزی دانسته که فیلمهای مختلف ایرانی از جشنوارههای مختلف دریافت کردهاند و گفته است: در سال گذشته 370 جایزه جهانی به هنرمندان ایرانی اختصاص داده شد.
اظهارنظرات ایوبی زودتر از حد تصور در شبکههای اجتماعی بازنشر یافت و مخاطبان سینمای ایران که بهاندازه کافی از کیفیت این سینما آگاهی دارند، سعی کردند به روشهای مختلف به ادعاهای رییس سینما پاسخ دهند؛ برخی بهصورت کاملاً جدی از بیارزش بودن جوایزی گفتند که بخش عمده آنها در دادوستدهای سیاسی پشت پرده جشنوارهها تقسیم میشود و برخی نیز سخن را به مطایبه گشوده و گرمای هوای شهری کویری را عامل چنین اظهار نظراتی از ایوبی دانستهاند.
ادعاهایی برآمده از اطلاعات ناقص
اما ایوبی واقعاً چقدر با اشراف از وضعیت سینمای ایران در قیاس با جهان به تقسیمبندی سینما به دو گونه سینمای ایران و هالیوود دست زده است؟ آیا این 370 جایزهای که وی بهعنوان بیلانکاری ارائه داده واقعاً برآمده از موفقیت سینمای ایران در جهان است؟
جبار آذین، منتقد و مدرس پیشکسوت سینمای ایران، با اشاره به اینکه این ادعا را نمیتوان آنقدرها جدی خطاب کرد به «صبحنو» گفت: این ادعاها نشانه کمسوادی سینمایی است چراکه اگر بخواهیم از منظر گستردگی دسترسی به محصولات سینمایی به بررسی درستی این ادعا بپردازیم، باید بگوییم این سینمای هالیوود است که از آسیا گرفته تا دل اروپا و حتی کشوری را که جناب ایوبی سالها کاردار فرهنگی آن بود تسخیر کرده است.
وی ادامه داد: اگر هدفمان بررسی سینما از منظر هویت ملی است که نهفقط ما در ایران چنین سینمایی را داشتهایم که در کشورهای مختلف دنیا از هندوستان گرفته تا کشورهای خاور دور و بهعنوان مثال ژاپن و کره، سینمای ملی وجود دارد. پس تقسیمبندی ایشان کاملاً نادرست است. همانقدر که نوعی از سینمای ملی ایران که متکی بر ویژگیهای فرهنگی بومی رشد کرده جایگاه خود را دارد سینمای چین و مثلاً آثار کارگردانی مانند «ژانگ ییمو» هم همین جایگاه را دارد. پس آنچه ایوبی گفته نه ربطی به سینما دارد و نه ربطی به هنر و عمیقاً نشاندهنده بیگانگی فرهنگی با سینماست و البته شبیه به یک شوخی بزرگ.
- جبار آذین
خودمان به خودمان جایزه میدهیم
جبار آذین با گلایه از بیلانسازیهای نادرست مدیران سینمایی گفت: تازه بخشی از این 370 جایزهای که ایشان از آن نام بردهاند برآمده از هفته فیلمهایی است که با سرمایههای فرهنگی خودمان در کشورهای مختلف راه میافتد! یعنی خودمان بودجه میدهیم که یک سالن کوچک در فلان شهر اروپایی اجاره شود و برای تعدادی ایرانی مهاجر چند فیلم ایرانی اکران شده و درنهایت هم به چند عنوان از این فیلمها جایزه میدهند تا بیلان مدیریتی سینما را بالا ببرند. با نوآوری مدیران تازه سینما این هفته فیلمها اخیراً تغییر نام دادهاند و با عنوان «جشنواره فیلمهای ایرانی» نامبرده میشوند. آیا این نوعی گول زدن و فریب نیست؟
این منتقد پیشکسوت با اشاره به اینکه بهترین راه صادرات سینمایی ایجاد شرایط اکران محصولات در کشورهای با فرهنگ مشترک است افزود: سینمای ایران بیشتر از جایزه نیاز به دیده شدن در نقاط مختلف دنیا دارد. این دیده شدن از طریق اکران سراسری پدید میآید. مدیران سینمایی ما واقعاً اگر به فکر بدعتی در کارنامهشان هستند شرایط اکران مداوم آثار ایرانی در کشورهای خارجی را فراهم کنند. لازم نیست راه دوری بروند. نگاهی بیندازند به کشورهای همفرهنگ در اطراف و مثلاً ببینند چرا در تاجیکستان بهرغم همزبانی و اشتراکات فراوان تاریخی هنوز اکران گسترده فیلمهای ایرانی وجود ندارد. یا چرا در آذربایجان که سالانه کلی توریست به آن صادر میکنیم، شرایط چنین اکرانهایی فراهم نمیشود؟
همه جشنوارهها متأثر از سیاست هستند
جبار آذین که در دو دهه اخیر در نشریات مختلف از «سینما» گرفته تا «نقد سینما» مسوولیت داشته است درباره افتخار رییس سینمای ایران به 370 جایزه سالانه جشنواره اظهار داشت: تقریباً هیچ جشنوارهای در دنیا وجود ندارد که جوایزش کاملاً سینمایی باشد. تمامی جشنوارهها بهواسطه عقبه اقتصادی برگزارکنندگان آلوده به سیاست و سیاسیبازی میشوند و اینچنین میشود که طی سه دهه فقط نوعی خاص از سینمای ایران که حاوی تصاویر اگزوتیک از جامعه ایرانی است در جشنوارههای فرهنگی تقدیر میشود. بر این اساس میتوان گفت هیچ یک از این جوایز جشنوارهای نمیتواند ملاک برتری سینمای یک نقطه خاص باشد.
وی ادامه داد: سینمایی میتواند در دنیا موفق باشد که شرایط اکران گسترده محصولاتش را در کشورهای دنیا فراهم آورد. الان سینمای بالیوود چرا در دنیا مطرح است؟ به خاطر جایزه گرفتن از جشنواره کن و ونیز و برلین یا به خاطر فراگیری محصولات سینمایی آن در سراسر دنیا که درنتیجه آن هم فرهنگ هند صادر شده و هم دادوستد اقتصادی خوبی پدید آمده است؟ معلوم است که به دلیل دوم. ما هم اگر به دنبال سینمایی پویا هستیم باید به فکر صادرات فرهنگی باشیم چنان که عموم مخاطبان از این صادرات استفاده کنند و نه فقط عده ای معدود که در جشنواره ای خاص گردهم آمده اند. هرگاه فراگیری سینمای مان را فقط در منطقه رقم زدیم آن گاه می توانیم از موفقیت مدیریتی خویش سخن گوییم.
آقای آذین حقا که حرف حساب زدید….دمتان گرم….البته با انتقاد از ایوبی وارد بلک لیست ایوبی شدید…خدا را شکر که فیلمساز نیستید وگرنه تمام راههای حمایت و پشتیبانی را بر شما می بست.
آقای آذین دمتان گرم……آفرین به جسارتتان…..بی سوادی ایوبی را خیلی زیبا تحلیل کردید. ایشان چند از گاههی از این جملات قصار میگوبند که بهتر است جلویشان گرفته شود.