هیچ کس پرکارترین سینماگر جشنواره را ندید!/آیا این مصداق بارز بی‌توجهی به فعالان بخش خصوصی نیست؟+عکس

سینماژورنال: در روزهای پیش از برگزاری جشنواره فیلم فجر عموما آمار کمّی بازیگران زن و مرد حاضر در جشنواره است که از سوی رسانه ها مورد توجه قرار می گیرد و حتی حین جشنواره نیز سعی می شود آثار مختلفی که یک بازیگر خاص در جشنواره دارد مورد ارزیابی قرار گیرد.

به گزارش سینماژورنال البته که متأثر از چنین نگاهی هیأت داوران جشنواره فیلم فجر هم همواره نگاهی متفاوت به بازیگران فعال حاضر در جشنواره داشته اند.

با این حال اما دست اندرکاران فعال پشت صحنه سینمای ایران چنان که باید به لحاظ کمی و بعدتر کیفی مورد توجه قرار نمی گیرند.

جشنواره امسال یک چهره کاملا فعال پشت صحنه داشت؛ چهره ای به نام علیرضا علویان صداگذار جوان و در عین حال باتجربه سینمای ایران که دقیقا 9 فیلم در جشنواره داشت و به این لحاظ می تواند پرکارترین سینماگر حاضر در جشنواره باشد اما نه رسانه ها و نه هیأت داوران به این فعالیتی که در کنار کمیت، وجه کیفی قابل قبولی داشت توجهی نشان ندادند.

یکی از دلایل این امر شاید محجوب بودن ذاتی علویان است که باعث می شود بدون  حاشیه هاي  محفلي و گعده‌ای موجود در سینما کار خود را به بهترين شكل  انجام دهد و به جایش برخی از آنها که در این به قول خودشان گعده ها حضور فعال دارند تقدیر شوند.

علیرضا علویان امسال فیلمهای زیر را در جشنواره داشت:

—بادیگارد(ابراهیم حاتمی کیا)

—نیمه شب اتفاق افتاد ( تینا پاکروان)

—من ( سهیل بیرقی)

—ابد و یک روز (سعید روستایی)

—عادت نمی‌کنیم ( ابراهیم ابراهیمیان)

—بارکد (مصطفی کیایی)

—دلبری(سیدجلال دهقانی اشکذری)

—زاپاس (برزو نیک‌نژاد)

—چهارشنبه(سروش محمدزاده)

در این بین هشت فیلم اول در بخش مسابقه جشنواره حاضر بودند و فیلم آخر به دلیل نداشتن پروانه سینمایی علیرغم شایستگی چاره ای نداشت جز بسنده کردن به هنروتجربه. اين يعني  صداگذاري بيش از يك سوم بخش سوداي سيمرغ!

اگر به بررسی کیفیت کاری این صدابردار در این آثار که دامنه متفاوتی از فضاها را دربرمی گیرد دقت کنیم می بینیم فارغ از نتیجه نهایی محصول که بیشتر به متن و کارگردانی ربط دارد به لحاظ کیفیت صدا و استفاده درست از آمبیانسي كه او ميسازد و ميكس باظرافت افكت و موزيك و گفتار ، علویان کار خود را کاملا هماهنگ با تصوير و بدون آنكه بخواهد ناهمگنانه كار خود و عنصر صدا را به رخ بكشد، انجام داده ؛

از نماهای اکشن “بادیگارد” گرفته تا طبیعت بیرونی “زاپاس” و از فضای بسته و دخمه چرک “ابد و یک روز” گرفته تا ظاهر زیباي باغ “نیمه شب اتفاق افتاد” و بالاخره محیط پرسوء تفاهم بیرونی که در “چهارشنبه” می بینیم همواره صدا به عنوان عنصری مکمل تصویر به کار آمده است.

علویان طی اين سالها در عين پركار بودن بي توجه به كيفيت و خلاقيت در كارهايش نبوده و شاید یک دلیل اینکه در کارنامه اش دو سیمرغ برای “آناهیتا” و “چ” به چشم می خورد همین دقت فراوان است.

بی توجهی به یک فعال بخش خصوصی
علویان امسال به عنوان صداگذاری که علیرغم انجام 9 صداگذاری ذره ای از استانداردهایش پایین نیامده می توانست مورد توجه هیأت داوران قرار گیرد  و  گزینه ای باشد برای دریافت جايزه ويژه  هيأت داوران یا سيمرغ ويژه اي كه وزير از اختيارات خود مي تواند با نگاه ملي اهدا كند به او؛ البته به او نه به عنوان يك صداگذار صرف كه به عنوان يك فعال بخش خصوصي كه بدون دريافت ميلياردها تومان بودجه دولتي و تنها با اتكا به توان خود بخشي از بار هنري يك سوم فيلم هاي اصلي اين جشنواره را به دوش كشيده بود.

 اما دريغ كه اينجا اغلب نگاه ها سياسي است  و پركاري باكيفيت در بخش خصوصي حتي ميتواند مورد غضب هم واقع شود چرا كه شاید این توجه به یک فعال بخش خصوصی آمارها و بيلان هاي بخش هاي دولتي و شبه دولتي را به خطر مي اندازد.

علیرضا علویان