سینماروزان/تینا جلالی: تعداد زیادی جشنواره‌هاي ضعيف و حتي جشنواره‌هاي جعلي در سراسر جهان وجود دارند كه به محملي براي حضورهاي غيرواقعي و موفقيت‌هاي كاذب فيلم‌ها تبديل شده‌اند!!
محمد اطبایی از فعالان پخش بین‌الملل سینمای ایران با بیان مطلب فوق به روزنامه اعتماد گفت: اين جشنواره‌هاي جعلي يا فيك اساسا وجود ندارند، نمايشي در كار نيست، جغرافيا ندارند و درنتيجه هيچ اتفاق فرهنگي رخ نمي‌دهد. تنها در فضاي مجازي اسم جشنواره يا جايزه‌اي است ولا غير. كم نيستند سينماگران و متاسفانه پخش‌كننده‌هاي بين‌المللي(!؟) كه اين جشنواره‌هاي فيك و جعلي را محلي براي فعاليت‌ها و موفقيت‌هاي خود جلوه مي‌دهند.
وی اظهار داشت: بيش از ده هزار جشنواره و رويداد سينمايي در سراسر دنيا برگزار مي‌شود كه تعداد بسيار اندكي در فروش و پخش عمومي فيلم‌ها موثرند. شمار اندكي از اين رويدادها داراي كيفيت بالا و در نتيجه تاثيرگذار در سرنوشت اقتصادي فيلم‌ها بوده و البته اين مهم را بايد بيشتر براي فيلم‌هاي مستقل و هنري درنظر گرفت، چراكه فيلم‌هاي تجاري چه در هاليوود توليد بشوند چه در هند يا اروپا و شرق آسيا، نيازي به حضور در جشنواره‌هاي فيلم ندارند. اين جشنواره‌هاي سينمايي مهم و همچون ونيز، كن، برلين، ساندنس و تورنتو هدف اول فيلم‌هاي توليد شده در كشورهاي مختلف هستند و البته تنها حضور صرف هم كافي نيست و دريافت جايزه و نقدهاي مثبت رسانه‌اي هم از فاكتورهاي قابل ذكر براي فروش و حضور در بازارهاي جهاني‌اند. شماري هم جشنواره‌هاي خوب و متوسط و متاسفانه تعداد بيشتري جشنواره‌هاي ضعيف و حتي جشنواره‌هاي جعلي وجود دارند که بی فایده هستند…
اطبايي در توضيح بيشتر صحبت‌هاي خود مي‌گويد: در اين ميان آنچه براي سينماي ايران و بسياري از كشورها حائز اهميت است اينكه فيلم‌ها در جشنواره‌هاي مهم و معتبر حضور پيدا كنند، نه صرفا حتي جشنواره‌هاي الف كه خود يك غلط مصطلح رسانه‌اي است و بايد گفت حضور در اين رويدادها بسيار دشوار و رقابتي است. هر سينماگري در هر نقطه‌اي از جهان براي حضور در اين رويدادهاي معتبر سينمايي تلاش مي‌كند و طبيعي است كه ظرفيت اين جشنواره‌ها محدود و غالب فيلم‌ها موفق به حضور در اين رويدادها نمي‌شوند.
اين كارشناس در بخش ديگري از صحبت خود درباره چرايي عدم حضور بعضي فيلم‌هاي ايراني در جشنواره‌هاي خارجي بعد از اعتراضات و اتفاقات سال گذشته و طرح مباحث سياسي گفت: قطعا بحث سياسي در انتخاب فيلم‌ها در بخش قابل‌توجهي از جشنواره‌ها وجود دارد اما هميشه مجموعه دلايلي براي موفقيت يا عدم موفقيت بين‌المللي فيلم‌ها هست. فيلم بايد داراي واجد كيفيت بالاي هنري و زيبايي شناختي بوده و قصه و ساختار بديع داشته باشند. طبيعي است كيفيت يك فيلم هم شرط كافي نبوده و شيوه عرضه و پخش جهاني و رويكرد و ارتباط‌ها و تجربه عامل عرضه و پخش بين‌المللي بسيار تعيين‌كننده است. اتفاقات چند ماهه اخير هم شرايط را براي حضور توليدات رسمي سينماي ايران پيچيده‌تر و حتي غيرمحتمل‌تر كرده است. محدوديت‌ها و سانسور اعمال‌شده از طرف ارشاد و عدم حمايت از توليدات سينمايي در عرصه‌هاي بين‌المللي هم مزيد بر علت شده و نمي‌توان از فعاليت‌هاي شماري افراد مقيم خارج از كشور در تخريب فيلم‌هاي توليد شده ايران هم چشم پوشيد.
همچنين اين سينماگر به اين نكته اشاره مي‌كند: بعضي فيلمسازها خود براي عرضه و پخش فيلم‌شان اقدام مي‌كنند و تصورشان اين است با توجه به موفقيت‌هاي پيشين آثارشان، ديگر نيازي به يك پخش‌كننده بين‌المللي نداشته كه اين نيز راه غلطي براي ارايه فيلم است. فيلم با كيفيت و پخش‌كننده حرفه‌اي شرط لازم براي موفقيت بين‌المللي است.
