سینماروزان/مرتضی کوه مسکن: در پی اظهارنظرها و نوشته های غیر حرفه ای و غیرکارشناسی درباره فیلم های ایرانی، انجمن منتقدان و نویسندگان آثار سینمای ایران در بیانیه ای به تحلیل وضعیت موجود و آسیب های آن پرداخت.
متن بیانیه بدین شرح است: «نقد، نه گزاره‌ای سلیقه‌ای که تبلور عقلانیت هنری است. نه تریبونی برای خوداظهاری که آیینه‌ای‌ست برای بازتاب حقیقت اثر.
در روزگاری که مرز میان ژست‌های شخصی و نگرش تخصصی درهم‌شکسته و تریبون‌ها به‌جای تحلیل، به تشویش می‌انجامند، بر ماست که بار دیگر و با صدایی روشن، از شأن نقد و جایگاه منتقد دفاع کنیم.
نقد سینمایی، نه بازتاب خاطره‌ها و حس‌های ناپخته، بلکه فرآیندی‌ست اندیشه‌محور و روشمند، متکی بر شناخت زیبایی‌شناسی، درک جامعه‌شناختی و تجربه رسانه‌ای، اما آنچه این روزها، در سایه گسترش بی‌ضابطه فضای مجازی و رسانه‌های سطحی، بر نقد سایه افکنده، چیزی‌ست میان ابتذال، سلیقه‌گرایی و نمایش‌های هیجانی و نقد، از ساحت اندیشه به نمایشگاهی از ژست، عقده‌گشایی و قضاوت‌های شخصی فروکاسته شده است.
و این سقوط، نه تنها شأن منتقد را می‌کاهد، بلکه عقلانیت سینمایی و گفت‌وگوی فرهنگی را که یکی از ارکان جامعه مدنی‌ست، به خطر می‌اندازد.
انجمن منتقدان و نویسندگان آثار سینمای ایران، ضمن قدردانی از کوشش‌های منتقدان شریف، مستقل و صاحب‌صلاحیت، هشدار می‌دهد:
اگر منزلت نقد به مشاجرات تلویزیونی، لایک‌طلبی در شبکه‌های اجتماعی یا تسویه‌حساب‌های شخصی فروکاسته شود، چیزی جز اختلال در زیست‌جهان سینمایی حاصل نخواهد شد.
ما بر این باوریم:
نقد، ابزار تخریب نیست؛ چراغی‌ست برای دقیق‌تر دیدن.
منتقد، مامور حذف یا ستایش نیست؛ ناظری‌ست با پشتوانه دانایی و مسئولیتی روشن.
جایگاه نقد، منزلتی‌ست فراتر از هیاهو و در تراز اندیشه و روشنگری.
سینمای ایران، برای تداوم بلوغ، نیازمند بازگشت به نقدی معتبر است؛ نقدی متعهد، نه متعصب؛ مستقل، نه تابع؛ روشنگر، نه مخدوش‌گر.
انجمن منتقدان و نویسندگان آثار سینمای ایران بر آن است که نه‌تنها از استقلال و حرمت نقد دفاع کند، بلکه خود نیز در مسیر پالایش، بازاندیشی و ارتقا گام بردارد.
که به‌قول حکیم:
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند؟
آری، زمان آن فرارسیده که عیار نقد را از نو سنجید؛ با عقل، با اخلاق، با انصاف.»
